Уште по некој збор разменувавме додека мене не почна да ми станува.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Како што стравот во мене расте така полека сфаќам дека ова е привид, дека јас се наоѓам врз вулкан кој туку што не почнал да блуе црвена, крвава лава и сакам да побегнам, што побрзо да побегнам оти веќе слушам подземјето татни.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Но, овие мисли бегаат додека пак не се седне крај воланот и сѐ дотогаш додека тркалата не почнат да се валкаат повторно по германските автостради.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Мајсторот не почнува анализа на партијата, како што прават обично оние што загубиле, докажувајќи му на победникот како и од каде можела партијата да земе поинаков тек, во нивна полза, но правејќи го тоа повеќе за да ги смират нервите и да не изгледаат многу потресени.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Среде вревата ќе набасате и на такви кои вџашено допрашуваат дали слушате дека брмчат пчели и бумбари и дека тукушто не почнал нивниот заеднички десант врз Фиренца.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
А пак трети други велат дека е многу, многу рано да почне да се открива историјата на неписмените и да му се угодува баш во сè на Умберто Еко.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Нивната стратегија од самиот почеток на вистинската вооружена борба против окупаторот, сѐ додека под налетот на западните сојузници окупаторските војски не почнат да се повлекуваат.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Се разбира, алкохолот е корисен сѐ до оној моменат додека не се напраиш стока и не почнеш да ја замараш околината па да зборат за тебе „Види го овој се напраил труп” и таков флекосан на рамења да те носат до дома со што ќе бидеш предмет на исмејавање.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Прочитав кај Шимборска дека животот трае Неколку знаци со нокот оставени на песокта Ако побарав од спомнатата старица со бел кок Мислење за ова банално прашање Веројатно ќе изјавеше: Мојот живот уште не почнал!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не заради себе, воопшто не заради своите ноќи, заради него и заради неговите огромни рачишта, да не почне да ги враќа пак камењата онаму, каде што мирувале отсекогаш, да неби да му удри во рогот и нешто такво.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дури не почнаа да му се одѕиваат однекаде од многу далеку, отстапени.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Оние сега ги запалија своите цигари, а тој почна да се плаши од тоа Претседателот да не почне со она свое проклето зборување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Онаа густа топлина, онаа топла, мека болка, сега го заплиснуваше при секое ново и заедничко нивно пречекорување, а еднаш таа не можеше да не почне да му се насобира во грлото и тука да го грее, да тлее меко, згуснувајќи се, сѐ додека не беше свесен како тоа почнува и да му се тркала по двете страни од лицето надолу, кон слепоочниците со еден ист таков жежок и мек допир.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ додека сета таа развресканост не почна да се собира сѐ околу еден чуден, можеби и недостатно осмислен, но и највистински повик, што имаше тој да ѝ го довикне на морничавата сивина: - Дај луѓе. Даааааааааај лууууууууууууѓеееееееееееееееееј...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На следниот ден не почнуваат рано, сега може да се работи кога улицата оживува со своите секојдневни шумови за да остане нечујна борбата со новиот непријател под улица.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но дали од што се удри при паѓањето, или се престраши да не почне сега и да го тепа, тики се развика божем тој го турнал и за час дворот се наполни со луѓе, а меѓу нив и двајца заптии, па нему не му остана ништо друго туку да избега.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Уште не почнато завршува. Од цел свет бесот кај нас завршува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Бојана го прибра во нејзиниот кревет (- гревче едно, зарем мислеше дека со цел памет ќе те оставам да спиеш на подот?), што малку го подсмири, дури и сонот неколку пати сакаше да го прими во неговото царство... ако Бојана за беља не почна да грчи.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Нивно вистинско оружје беше безмилосното сослушување што продолжуваше со часови; го сплеткуваа, му поставуваа стапици, искривоколчуваа сѐ што рекол, го уверуваа на секој чекор дека лаже и дека е противречен, сѐ додека не почнеше да вика колку од срам, толку и од нервна премореност.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Винстон завиваше и лелекаше, залудно барајќи храна, беснееше по собата, фрлаше сѐ што ќе дофатеше и удираше по дрвената облога, сѐ додека соседите не почнаа да чукаат по ѕидот, а за тоа време помалото дете секој час заплакуваше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Не може да се случи напуштање ако ништо не почнало.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Друже Србине зачудено гледа во Танаско, а овој веќе ја наведнува својата страна, од кај нозете на старецот и ако веќе не Почне да ја наведнува и Друже Србине може да се случи дедо Костадин да си застане на нозете.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
- Подобро да не го знаете, - рече дедо Лико и сепак не се воздржа да не почне да кажува.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тие едно по друго и колебливо станаа и полека тргнаа додека подолу не почнаа да трчаат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кога ги скротнаа воловите, не почнаа да играат комитски игри како секој ден, туку наседнаа на една ледина и заумено молчеа како тие да беа оние што требаше да видат што ќе се прави сега.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но почна Војната, власта се смени, дојдоа други полицајци, со подруги задачи, а случајот со убиството на Ролан го прекри правот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
И така постапуваа сѐ додека не почнаа храбрите Козаци да се преселуваат на небото.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ако не почнеше Војната полицијата ќе го расветлеше случајот. Ќе го казнеше злосторникот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Петнаесет минути Џ плачеше, уште петнаесет минути воздивнуваше, а потоа немо ги набљудуваше мртвите миленичиња сѐ додека не почнаа да смрдат.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Јас не слушав туку само пцуев и го држев окото, обидувајќи се да почувствувам дали нешто не ми е во ред со клепката.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Како што го правеше тоа, дишењето му стануваше сѐ погласно и погласно, сѐ дури не почнеше да ми го гризе задниот дел од вратот кога почнуваше да влегува во мене.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Одново барај прошка за да почнеш уште еднаш и одново најди причини да не почнеш и оправдување што не си почнал.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Кога тоа ќе се случи, мозокот веќе не може да ги отфрла алтернативните специјални вектори.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Воздржувајќи се повторно да не почне да црта, Вестербург рече: „Дрогата како што е КР-3 ја одзема способноста на мозокот од една единица на просторот да исклучува друга.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Како што плетеше мислеше на тоа по која длабина во коските ѝ допрело сонцето и зошто веќе не почне да се поти.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Не ја потсетува зошто таа не дошла да го донесе Дончо на првиот час во училиштето туку ја испратила Митра, не почнува разговор за тоа што децата не се во едно одделение а не ѝ ни кажува дека на Пеличка ѝ се падна една многу добра учителка, Како онаа од Долнени, сакаше да проговори.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Сигурно сум ранета, си мислам, ама зошто уште не почнало да ме боли?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во суштина, сѐ беше прекрасно, додека не почнав да работам.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)