не (чест.) - смрди (гл.)

Никој не може да го извади од кожа затоа што овде никој не смрди, никој не се шверцува и не се бутка за прв да влезе.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Избањај се, да не смрдиш на туѓ парфем во креветот до неа (ако воопшто спиете во иста постела), со образложение дека грчиш и ќе ја оставиш без спиење, значи - за нејзино добро.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вдиша длабоко уште еднаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Лефтеро! - Вика комесарот - земи го ова чудо и стрелај го во трапот. Поплати го со земја за да не смрди. - Не може... Штета за куршумот. - вели Лефтера.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Алето, засушено веќе одамна не смрдеше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Сигурно? - праша Ема. - Сигурно, бе, злато, не смрдиш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)