Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Можам, како не! Мене не ми треба потркепа од друг, јас сѐ можам сама. –отсечно ќе речеше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тогаш истовремено нѐ притискаат психата и вината: Што ќе мислат другите? Што ќе речат, дали ќе нѐ осудат?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога ги виде двата сина се смири, за неа не беше најважно што ќе речат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кого и да запрашаше човек во тие години, мајка или татко, колку деца има, ќе речеше четири, две момчиња и две кози, или три, две машки и една коза...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кој како ќе не види, кој така ќе рече: - Толку пријатни, насмеани луѓе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко- естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, униврзални димензии на егзистенцијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како на тој предизвик одговара писателот Ванчо Николески?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И од оваа стапица ќе се извлечам. Само вие подгответе сѐ што ќе речам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како на тој предизвик одговара писателот Ванчо Николески?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Низ градот врвеа многубројни патроли.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ќе речам на клучарот да ве пушти да влезете...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко-естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, универзални димензии на егзистенцијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој ќе рече, си отпила арно без мене, а таа ќе одговори дека ја болел забот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вистина, некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некој ќе рече не е важно дали е убаво, важно е да служи, а јас не мислам така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Очекував дека овој ќе рече, остави го, ќе рече, не знае што зборува, тресе зелени, но место тоа, тој самиот прокркори од смеа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојде Рајна во посета, се изненади, ти се покажа најголем традиционалист од сета наша генерација, што е ова сѐ штиркано, сѐ мраз пеглано, а само за еден човек, заслужува ли оној суртук такво нешто, знам, знам, сега ќе подзамижиш и ќе речеш, е па на некој начин и заслужува, колку убаво ме љуби, ха, ха!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И уште ќе рече: Ами, Атанас Бамбо што вади по цела ноќ, ами Коте Буџе, па Стојна на Сотира Бачо... Сите. Да, навистина, сите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никола Поцо вели: „Некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Малку, малку, и некој од нас ќе рече: Еве, сега, за петнаесеттина сантими и ќе смени на песочно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе речам: луѓе сме, правиме грешки (грешки сме - луѓе правиме!), нели, ама ова веќе беше претерано.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Потоа некои од најблиските зацимолеја и едвај успеаа да исцедат две три капки солзи на паломите и тоа, повеќе ќе речам, беше од младиот кромид кој беше донесен за гарнир, бидејќи баба ми дур’ била жива, му придавала надприродни способности.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Мене само ќе ме погледнеа и ќе речеа -сирото грче нема кој да го посети...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На пример, тој знаеше да направи такви работи што човек, ако добро размисли, ќе рече дека му недостасувало нешто, но не беше така!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Според Marx сетилата се развиваат и обликуваат со помош на „предметно развиеното богатство на човековото битие”, значи со помош на за нив значаен 44 Margina #15-16 [1995] | okno.mk и суштински предмет.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кон хуманизација на сетилата и нивната теоретска, а тоа ќе рече дистанцирана, „култивирана” димензија, припомага развојот на посебните предмети; слухот како теоретичар се потврдува и дополнува во музиката и со неа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Силвија е, ќе чуеш кај нас, најдобриот шадхан3 на Дорќол и Јалија, а да не се фалам, некој ќе рече и од Белград, сè таму некаде до Војводина.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Така. Го завршивме полесниот дел. Сега останува уште потешкиот, да си најдеме зет”, ќе речеше мајка ми, додека ние продолжувавме да се шегуваме, а Рашела се правеше дека тоа веќе не го слуша, излегувајќи од одајата по некоја од безбројните работи, иако во лицето сосем се заруменуваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На прецветани девојчиња им наоѓам пар, а на машки свенати од работа, повлечени од скромност и од обзири или заборавени дома поради догледување поболени родители, сум им го отворала цутот на среќата за да го мирисаат сиот остаток од животот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нет-уметност Пред сандачињата да бидат изложени на јавноста, Јуриј Крпан, директорот на галеријата, рече: “Дури и ако бидат празни, многу нешта ќе речат”; но сандачињата не само што не беа празни, туку беа достојни за најоткачените визии на Де Квинси.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Некои ќе речат дека, кога сѐ ќе се земе предвид, тоа останува работа на индивидуалниот вкус или талент, дека сите повеќекратни значења остануваат достапни при кој било пристап.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ќе лупи Пискулиев полека, со голема стрпливост на прстите, некој варен компир, го прави тоа не како за јадење ами како да врши некој научен опит, и одеднаш ќе рече како за себе: - Фузариум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Фатија пролетни дождови и компирите поникнуваа бојни како бозе, ќе речеш божем преку ноќ се накренале од земи како космати борачи и сега тука се борат во бавчата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Често при некоја работа учителот ќе рече: - Угледајте се на него. Истерајте ги ветриштата од нас. . .

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Телото ќе рече - душата ми згреши: откако ме напушти, еве, лежам сега, како студен камен в гроб...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тоа ќе рече дека ниедна песна и никогаш исцело не е завршена и дека постојано има место во неа за понов и поинаков пристап.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Душата ќе рече - телото не ме издржа: откако останав сама, еве, летам, утка меѓу утови...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- „Не, попладнево нема излегување!“ ќе рече мама и - ТОЧКА.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тато се шегуваше со мене: „А ти - клучарче на тато! Што ќе речеш? Ми се гледаш некако потпораснат, позрел“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Броени се, па затоа брзо минуваат! - ќе речеше баба ми.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- „Со другарите се дозборев...“ ќе речам. „И јас имам право да се дозборувам.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Само стрпливо лежи и слушај сѐ што ќе речат лекарите.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така и сторија. Јас немав сила да се противам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И тој имал право да се дозборува!“ - ќе рече тато со подбивен глас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А количката без тркала, сета расчукана?“ запраша Влатко. Пак опцув.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Скоро нема да ни треба. Бебешка е.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Единствено ме мачеше една мисла: Што ќе речат мама и тато?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ете јас ќе речам дека дојдов да те колам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Верувам оти ќе дојде, — одговори Митре — Кога ќе рече нешто Толе никогаш не поречува. Такви се тие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дај му го на кого сакаш, а мене кажи ми со уста да те слушна од кого е и шо бара тој шо ти го даде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ноќта ќе прекрши, та не е чудо да довтаса навистина некој од битолските конзули, та да излезе работата по нивното Јовановото и Шаќировото — да му се предадат нему, а тие — кајмакамот и бимбашијата да останат посрамени пред своите началници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што ќе рече валијата во Битола, што ќе рече пашата? Толку ли чурук се кајмакамот и бимбашијата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ќе речам дека навратив кај побратимов Јордана да се одморам, а ти дојде да ме бараш и да ме заколиш како шпиун.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти ме изгледа, ти ме израни, шо ќе речиш ти, тоа нека биде. Јас твојот лаф не го газа, нели знајш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа се стори што се стори, туку сега ставајте да се позасолниме во растов, оти агите лесно можат и овдека да нѐ оплескаат со мамзерките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас сакам тамо каде ќе речете вие. И тоа за конак. — сполај ви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога ќе те прашаат за четата, Организацијата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас продавам татко, дедо, како тој што рекол, та може ќе речам повисоко, туку знаиш како велите вие каурите „со еден мавнување дрвото не се сечит", та и јас, ќе речам да платите пет стотини лири и интизапот царцки што ќе фатит.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Земи го писмово и однеси му го да видиш што ќе рече — му го подаде Дорев писмото и го испрати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Итака пукавме на смена, и ќе речам дека само мојата пукаше, — го 'ослободи Шаќир Ѓура и ја викна бабата Цвета, та и ја предаде Јовановата манлихера, а оваа ја смести во сурмето на малото вратниче, каде уште во ѕидањето имаше резерва место за една пушка зад сурме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ние сме кинисале дружина и шо ќе рече еден — ќе речеме сете — потврди Андон.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Шо е тоа лаф не слушање, бег! — со најголема понизност одговори Трајко и зачека што ќе рече понатаму бегот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Илија ја знаеше слабата страна на Толета и го однесе ручокот кај Неда Романова, а за другарите — кај Босеа, бидејќи беа комшии.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зедовме парите — дадовме на бимбашијата да пратит на мајка му на отепаниот аскер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Голема работа ќе свршиме ако го прибериме Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Браво, браво, а така де! — повикаа во еден глас сите тројца заповедници кога го видоа белото шамивче и зачекаа да се појават комитите на вратата и да се предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Туку пак ќе речам: вие да ја имате на души што ја фрливте сиромаштијата во устата на волкот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти ќе кажуваш дека ништо не знаеш, а јас ќе тврдам дека ти си осуден од комитетот на смрт како шпиун и мене ми падна лотата да те убијам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Санким некој ќе веруват тебе, ама јас сакам да не станит муабет никаде оти се дале пари, оти ако разберат кајмакамот и валијата што ќе речат: „Ааа, значит фаќал самарот овие пезевенци, та што дале толку пари! Значит тие криви по овој работа“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А Смечот веќе сите го знаеја, бидејќи оттаде дојдоа во Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како ќе речете, така нека биде! — се изјасни за сите Лазар. И се разделија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Не е така, ќе речете: зукини ја протегнува категоријата на овошни плодови во насока на метафора, како во „плодови на тлото” и, согласно со тоа, до плодови на море, плодови на знаење, долни алишта „Плод на разбој”, итн. - што не е проблем за овој простувач, кој цел живот уживал во облекувањето и соблекувањето на гаќичките, и боксерки и џокејки, со и без шлиц, и во помагање на своите љубовни партнерки во облекувањето и соблекувањето на нивните: мљац, драгите прекрасни деликатеси!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Се гордеете со Рафал но знаете дека бандата - или здружението на разбојници, како што ќе рече судот - постои дури откако сме затворени во хотелов.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ќе речете - Грци. На трагичните Грци им се чинеше дека разговараат боговите... Да, секако...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и имитирање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откаде тоа? Оттаму што Swatch е навистина уметност, производ на нашето време.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеби ќе речете дека постои еден начин на неповрзување што си личи; некогаш тоа се нарекуваше „стил“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеби некој подрзок наскоро ќе рече дека најдобрите уметнички дела кон крајот на дваесетиов век се производи каде што е видлив спојот меѓу убавината, имагинацијата и врвната технологија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Идејата за науката и идејата за писмото - значи, и за науката за писмото - за нас имаат смисла единствено поаѓајќи од еден искон и во рамките на еден свет на кој веќе му беше назначен извесен поим на знакот (потаму ќе речеме поимот на знакот) и извесен поим за односите помеѓу зборот и писмото. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 49

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие собири се мошне добро посетени - иако манифестаци јата е од полузатворен тип, редовно има меѓу 5 000 и 7 000 посетители.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа е она што апсолутно раскинува со востановената нормалност, и, според тоа, може да се најави, да се претстави, единствено како чудовишна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Асистент снимател, - почна Геро заземајќи посериозна поза, што ќе рече дека и запалката ја прибра в џеб, - тоа ти е првиот човек по снимателот во екипата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Денес без специјализација со оваа диплома ќе си останеш лекар по општа практика, што ќе рече селски доктор, да не речам еким.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Фоте се прекина токму навреме, кога се фати втората риба - иста како првата, како да беа близначки. („Имаат ли рибите близначки? ”, се праша Боге; но место да си одговори, претпостави: „Сега и за оваа ќе рече дека е за мезе, ама за вторите чашки”.) Но Фоте ништо не рече, можеби и не помисли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Иако од бегалците, невестата му се погоди како од мал со кум да ја одбирал, па помило ѝ беше да ја насмее со своите шеги одошто да ѝ ја донесе целата плата, а пак самата таа на свекрвата ѝ одвраќаше со истата смешливост на мажот, што ќе рече на нејзиниот син.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во моментот, забавно хумористичната редакција падна под празен од, што ќе рече дека немаше на располагање суспендиран уредник, па мораше самиот кадровик, лично тој, да уредникува со нејзината забава и со нејзиниот хумор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тука немаше место за отпор. Што ќе речеше стариот археолог, тоа и ќе бидеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Велам, ама не знам тие што ќе речат. Не сум ги видел, не сум ги чул.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Треба да му кажам и на Ивана зад Гола Глава. Ехе, што ли ќе рече тој?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Цитат - со презир ќе рече упатениот набљудувач.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

За овој период на својот живот, тој подоцна ќе рече: „Во годините на школувањето, секој си го бара својот стил, јас, пред сѐ, го барав мајсторството“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- И Jan Palach се запали. - Навистина - ќе рече друг. - А зошто го направи тоа...?

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ќе речат: си поминал одовде со иста трема пред да зачекориш по тенките скалила кон последниот прозорец (а сакаше само срцата на луѓето да ги ископаш од правта и да ги кажеш нивните тајни)***

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А Елена се чини тажно растревожена: „Другачките што ли ќе речат непристојниве сечила, наметкава свечена, под боските ако ја свлечат?“

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Старецот најпосле ќе рече Лично јас ја скинав верувајќи оти стрпливо ќе чека.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оти, што ќе речете ако ве обвини волкот дека му ја матите водата?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Грачи, клетиот, грачи, по проштевањето и за вас што ќе рече: ене ги, она бело цвеќе по камењарот Со златна наметка залез покриено...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Правото на сопственост ќе премине во творечка борба за време“, ќе рече Хлебников, укажувајќи ни дека никогаш немало и ќе нема доволно време, и настојувајќи да се открие општ поредок на времето и да се осознае она што беше кон она што ќе биде.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сите престанаа да јадат и очекуваа да чујат што ќе рече Бошко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А татко им, па и дедо им Коце штом ќе речеа: утре ќе е ветровито, или, утре ќе заврне снег, тоа скоро секогаш беше така.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И тие ќе се собереа околу нештата распрострени по најлонот послан на земја, некој ќе земеше некој спреј за муви, ќе се прснеше со него во носот, од силната миризба ќе се намрштеше и ќе речеше: „Не сум толку бадијалџија да тргнам муви по буништа да бркам!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Што ќе речат и тие што не ме знаат, а не тие што ме знаат?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А за другите луѓе, што ќе речат тие?... За тоа подобро да не зборуваме.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Да можам“, си велеше, „еве, веднаш да си ја кажам маката. Белки ќе ми олесни. Ама што ќе речат луѓето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но треба да почека па дури тогаш, откако ќе слушне што ќе рече Максим, да се увери дали право си мисли, дали е навистина така како што си мисли.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ништо за тоа, вели Костадин Дамчески. Ние ќе речеме дека стрико Анѓел си умрел од своја смрт, од што беше остарен и изнемоштен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Иван Карамазов во репликата за Бога ќе рече: „Не е работата во тоа што јас го одбивам Бога... туку јас просто му го враќам билетот!” - Каков билет? – ме прекина А.А.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сите очекуваа што ќе речам во продолжение: - Комунизмот имаше крајна цел да го заземе кај народот трајното место на религијата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мислам дека и таа не го бараше тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, што се однесува до нејзините желби и моите обврски при нивното изведување, веднаш ќе речам дека и покрај сета почит кон неа не се чувствував задолжен доследно да ги исполнувам нејзините пораки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И мапо и големо се собираше околу неа, Селаните, кога ќе ги видеа, ќе речеа: “Шатовци ја берат крушата“ - и цело село ќе разбереше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сите престанаа да јадат и очекуваа да чујат што ќе рече Бошко.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А јас наслутував што ќе рече, па имав подготвен одговор: - Па и не е.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пак вистина, кога ќе видиш едно книже и ќе речеш: и ова е пара!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

СОФРЕ: Порано кога ќе се колнеа старите ќе речеа: (се фаќа за мустаќите) „Овие ќе ги фрлам... таму и таму, ако не го сторам; или ако биде така, или не биде вака, како што велам јас.“

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Што ќе рече тој што ќе чуе и што ќе види!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Оке’!... Ти како ќе речеш.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Ништо, ако не да вечераме, пак може низ вечера ќе ни падне на ум како да направиме. Што ќе речете?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не сум мислел да го делам!... Зошто ќе речеш?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ај, ќе речам јас една да им го одберам срамот.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Што ќе речат: дојде брат и нас не фрли!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНА: Ќе речеме, ќе речеме. Ајде, мори, фаќајте! (Им дава со раката знак да влезат внатре, но тие, исто така со раката, и покажуваат дека од тука ќе пеат.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Си реков, кога ќе види татко неколку книжиња ќе рече: се препрцкал син ми, ми донесол неколку книжиња.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ако во мислите се вратите во педесетите години и ако замислите дека стапнувате врз територијата на Донскиот манастир низ портата на кулата што е свртена кон прехранбената продавница, она што прво ќе ви падне во очи е една маркантна личност која нервозно се шетка од железниот турски топ до стражарата на манастирскиот чувар и обратно. Тоа и е фамозниот Сухов. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 67

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А тој одговара: „Срам ми е, Гаврил Романович, но што да се прави: не можам да не пишувам...“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

67 При средбата со него најнапред ќе се почувствувате малку непријатно, бидејќи тој, забележувајќи ве, ќе направи еден потполно ненормален израз на лицето; просто ќе имате такво претчувство дека тој човек токму сега ќе пријде и ќе рече нешто грозно, како: „Квинтилиј Вар, врати ги легиите!“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

-Дозволете, според мое мислење тој факт не му се случил на Херасков туку на Тредјаковски - ќе речете во тој случај, доколку сте начитан човек, на што Сухов одговара секогаш исто: „Работата е нејасна“; ако не сте начитан човек, вие само ќе кимнете со главата, само можеби малку ќе се солидаризирате: „Ете како се подбивале со поетите во времето на царизмот“. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 69

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Тогаш таа сенка е моја, - рече Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Карамба-Барамба ја измери сенката, ја помилува, ја мирисна, дури и ја лизна, а јас, не дишејќи чекав што ќе рече.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Димко и Пенчо не ќе се плашеа. - Што си се развикала вештерке? ќе речеа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не можев да се замислам во фустан. Освен тоа, што ќе речеше Ана?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

За значењето на творештвото на Стојан Христов, академик Гане Тодоровски ќе рече: Прв меѓу првите Стојан Христов ја зацртува таа тажникава прелудија во процесите на запустувањето на нашата Магна Матер Македонија во кризните периоди на нејзиното постоење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На списокот со десетте најбитни работи за мене, секогаш ќе речат, тоа што сум геј е на десеттото место.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За тоа зборуваат до бескрај.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Пишува геј-блог и уредува за веб-страницата Квирти (Queerty).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Колку повеќе зборуваат за тоа, толку повеќе чувствуваат обврска да обзнануваат колку е тоа небитно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што ќе рече твојата мајка Изабел, што ќе кажат другите?

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И пак ќе речам: невиден ураган ја споплати Преспа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ти се пари в Џеб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе речам, заборавив на овие во чантата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Далтон ќе рече, „Дојди погледни го ова.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зошто се смешка оваа? што е толку смешно?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе го следи неговиот глас и ќе го најде на брегот до огромна пастрмка, дваесет-триесет инчи долга.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе направам пире за вечера, или пак ориз.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Остави го за секунда,“ тој ќе рече. „Ова мора да го видиш.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Џебов ми е ужас. жениве ќе ти се смеат зад грб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој ќе рече, Браво Џојс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас ќе речам --- Кога Мајкл ќе се јави--- Јас ќе речам, не стигнав до овие.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова место е гнасно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа ќе го положи бебето на меката плевел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Заборавањето не е лажење. Ќе речам дека не лажев. Заборавив, и тоа е вистината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Овие се изгубија, ќе речам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Не можам, го хранам бебето,“ ќе одговори таа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе седам на масата покрај прозорецот во кујната и ќе го гледам сонцето како заоѓа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некој би требало да го исчисти местово.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги упропасти ли или не? ќе рече Мајкл.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зборуваше како да се бори со себе, и како ишодот на таа борба да му беше однапред познат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И во еден миг, душата можеби ќе рече: Не можам повеќе.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе речеше: „Два волка заклале срна на левиот брег на реката Ломиа, а од нејзината последна издишка се овие светликави пенушки врз далгите.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Гулабите, ех гулабите“, од длабочината на душата издишуваше Мише Сечко. Ќе речеш: „Гулабите и гулабарникот се сѐ што имам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Зар не гледаш, зар не виде оти јас сум ангел, а не старица“, ќе рече сестра Ангелина од истоимениот расказ, а раскажувачот ќе додаде: „Како самиот Господ да ја пресоздаде ликата на сестра Ангелина.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Затоа што „јас, сепак, на сè гледам како на поезија“, ќе рече авторот на самиот крај од книгата, зашто неговата душа свикнала стварноста на постоењето да остане негибната, да има тој со што да се бори, а не да биде доведена во прашање така што ќе биде променета и преобразена, во „милион варијанти“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но бугарската благодарност е само еден ден до пладне, а после Бугарите ќе речат оти тоа го направи Русија со свои планови да го завладее Балканскиот Полуостров, спасувањето на кој ќе се наоѓа во Англија, и затоа Бугарите, наместо да се во сојуз со “великата освободителка”, ќе се фрлат во скутовите или на Англија или на другите непријатели на Русија и на словенството.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во оваа книга, ќе речат тие, се внесува раздор и разединување меѓу нас наместо соединување, коешто сега-засега ни е толку нужно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби некој, а можеби и мнозина меѓу нас ќе речат оти уште е рано да се суди за резултатот на воставањето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некои ќе речат: зошто отцепување од Бугарите, кога ние досега сме се велеле Бугари и соединувањето, а не расцепувањето, ја прави силата?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може да се најдат и луѓе што ќе речат оти треба да се мавнат од овој свет лицата со такви мисли.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мнозина ќе речат оти моите утврдувања за некакво ново течење во развивањето на националното самосознание сред Македонците е само мистификација на неколцина Македонци, но дека таа мистификација нема под себе земјиште и затоа како што се имаат скоро појавено на белиот свет, исто така скоро ќе исчезнат од него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарите можеби ќе речат оти новата словенска народност со свој литературен јазик ќе биде пак бугарска, само со друго име. 138 Ние Македонците, се разбира, нема да имаме ништо не само против Бугарите ако нѐ признаат нас за Бугари, но и против Србо-Хрватите, ако последниве не признаваат нас за чисти Срби или Хрвати.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По должината на тој синџир од јужнословенски племиња и наречја како да се образувале 4 јаки јазли, што ќе рече, 4 држави со разни имиња, т.е. словенечка, хрватска, српска и бугарска држава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нема што да се зборува и за учените Македонци во Бугарија: тие едногласно ќе речат оти новото течење е просто апсурд, оти никојпат немало македонска народност и сега ја нема; оти Македонците се Бугари и сл.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе речат некои оти културната работа е возможна само кога има политичка слобода; без неа таа е невозможна. – Вистина, во таа забелешка има еден дел вистина, но само еден дел.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе речете оти народот ги направил најголемите жртвувања во полза на движењето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонија, после ќе речат нашите противници, не претставува ни географска, ни етнографска ни историска целина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никогаш немало македонска народност, ќе речат тие, па и сега ја нема.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И по сето гореречено ќе се најдат мнозина што ќе речат: Можеби вистина е дека ако немало досега македонска словенска народност, таа може да биде создадена од времето, особено од сегашните историски околности; вистина е оти Македонците по својот јазик не можат со право да бидат наречени ни Бугари ни Срби, ами се нешто одделно, т.е. претставуваат одделна етнографска единка, но пак – како ние сега можеме да се викаме Македонци и да создаваме одделна македонска народност, кога ние, нашите татковци, нашите дедовци и предедовци сме се викале Бугари?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мнозина може ќе речат оти вистина добро е човек да се позамисли над прашањата засегнати во оваа книга, но сега уште не му е времето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Овој дел од книгата всушност е полемички, аналитичен одговор на пишувањето на српскиот универзитетски професор, дипломат и државник Милован Ѓ.Миловановиќ /1863-1912/ во неговиот труд „Срби и Бугари” /„Дело”, Белград, 1898/, во кое се вели: „Ни историјата, ни етнографијата, ни географијата воопшто не му стојат на пат на решавањето на македонското прашање помеѓу Србите и Бугарите на начин што единствено им одговара на вистинските, добро разбраните интереси и на Србите и на Бугарите, а тоа ќе рече според вистинските животни потреби на Србија и на Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас пак ќе одам понатаму и ќе речам дека Деридиниот најоригинален и најважен придонес за философијата е неговото проткајување на Фројд со Хајдегер, неговото поврзување на “онтолошката разлика” со разликата во полот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беговите ќе го најдат, потоа ќе ни побараат сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И секој воденица, а? - Секој. Не можат мајкојдците да јурнат како на една воденица и да ја урнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Како што ќе речеш ти, Борисе. Јас веќе немам зошто да го слушам оној Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Подобро е да молчиш, ќе речеше, оти пеејќи, ем ќе ги изнервираш оние што не сакајќи ќе те слушнат, ем самиот ќе се разочараш од фактот дека си дудук за музика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Големиот руски режисер и модернист, Андреј Тарковски, за уметноста ќе рече дека е нераскинливо поврзана со прашањето за значењето на егзистенцијата на човекот во вечната потрага по апсолутната вистина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Без тоа не може, што ќе речат останатите!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

За ваквата ситуација и сличните на неа, наведениот нобеловец ќе рече дека не постои ниту еден институционален аранжман кој ќе помогне прашањето да добие универзален одговор.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Ау“, ќе рече некој, „човекот бил генијалец.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Во Македонскиот народен театар претставата на Љуша Ристиќ ќе може да се игра подолго затоа што се завршува кога Чак Норис ќе рече доста, а доста ќе рече откако ќе ги изнатепа сите што, според него, го прекршиле законот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Ти купив, мамино, само внимавај што ќе речам: - тетратката треба да ја чуваш, зашто таа ќе биде огледало за твојата работа.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

За мене е достатно кога организацијата ќе рече за некого дека е предавник.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Што ќе речете ако Ви раскажам дека синоќа додека Вие овде... шушукавте со Ивана за неговото бегање во Америка, моите луѓе долу во потонот за малку што не го заклаа вашиот маж затоа што, целата ноќ, по оној дожд, се движел околу куќава за да не Ве остави сама?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: И сигурно ќе речете дека таа жена е „срдечна, непосредна, мила“?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Иако јачењето и длабоките воздишки на мајката го потсетуваа на истите звуци кои луѓето ги испуштаа на погребите, особено тогаш кога од раѓањето до смртта патот на погребаниот и не бил толку долг за во тоа да се пронајде барем минимална утеха. ’Го проживеал своето’, ќе речеа за некој старец.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ќе си стојам на ова место неподвижна, загледана во една точка, до оној момент кога ќе речам Толку И точка.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Замислете си, - ќе речат жените, - Тој е дотолку неук, што не може да одигра партија вист!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И тогаш сите ќе речат: “Фала ти, момче, фала ти, пријателче, што ни рече, ние самите не забележавме”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Злите јазици ќе речат, ние тоа залудно го правиме, дека за нас не е лошо самите таму да си останеме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тоа, ние се убедуваме секојдневно, секој час, ќе речам: секоја минута.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па и не е Петјка таков, да допушти слободно да го заколат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И овде, автору, ние ги напуштаме нашите херои.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Иван Иванович има големи изразни очи со боја на тутун и устата малку му наликува на буквата ижица, Иван Никифорович има мали, жолтеникави очи, кои сосема се губат меѓу густите веѓи и дебелите образи, и носот му е како зрела слива.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сега немаме прецизен одговор?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Министерот за идеологија вели: не, работата така okno.mk 197 нема да оди, ако ние на кралот му сошиеме нова нова облека, тогаш кога народот ќе го види, ќе рече дека старата нова облека не била облека, то-ест дека тоа било сосема ништо, то-ест, ќе речат, кралот бил сосема гол.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Штом ќе се изначита од Андерсен, момчето си замислува дека доста е само тој да викне кога народот, исто, ќе сфати што е што, ќе забележи дека кралот е гол.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А вистината ќе ја наречеме вистина, или речиси вистина, или вистина во голема мера.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Положбата на тие луѓе е неискажано тешка; дури смело ќе речам: неподнослива!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој никогаш тоа нема да го сфати ако самата влада не му даде раководни посочувања.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Навистина ќе речеме: не е таков човекот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ова разбратување, верувајте не ми падна многу тешко, дури срам не срам, ќе речам, ми дојде како растоварување, како некој да ми тргна камен од врат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако ве почести со тутун, Иван Иванович секогаш претходно ќе го лизне капакот на табакерата, потоа ќе тропне со прстот по неа и, штом ви ја подаде, ќе рече, ако сте познаници: „Смеам ли да ве замолам, господине мој?“; ако не сте познаници, тогаш: „Смеам ли да ве замолам, господине, немајќи чест да ви го знам чинот, името и татковото име?“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Треба почесто да го употребувам; тој како да докажува размислување и дури нешто како великодушност.) - Не можам да преминам со молчење дека многумина се признаени за злонамерни само затоа што не им беше познато: кое мислење е подобро за највисокото раководство?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Што ќе речат нашите потомци околу 2000 година читајќи ги, на пример, стотиците книги со “автоматски” стихови од соништата на надреалистите-епигони по 1930-та?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За лагата ќе речеме дека таа не го одразува вистинито сето она, што го гледа; некојпат истото не го одразува сосема вистинито, некојпат дури и сосема невистинито.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нека новата облека не биде толку елегантна како старата, но сепак, на кралот ќе му биде топло.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Имајќи пари и вујковци, тој веќе има право на неукост и на среќа, но, картите му се неопходни: без нив, тој во најдобрите куќи ќе биде мртовец и него ќе го посочуваат со прст, како да е бегалец од оној свет!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Обајцата зборуваа за него. Сакаа да ги чуе тој, да чуе сѐ што ќе речат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе ви биде малку незгодно кога ќе речете дека мене ме оставивте тука сам, но вие воопшто не грижете се за тоа. Та јас самиот го сакав тоа, човече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го заплиснуваше со сите изглодани мрши и со сите свои соништа, она обезличено суштество на три нозе, кое просто цвичеше, сонувајќи за тоа свое очекување, лижејќи ги неговите стапалки во снегот, при што носалките му се собираа и му се грчеше неговата остра муцка, а притоа од таму доаѓаше и некое на прв поглед ќе речеш презриво, шеговито мрморење низ полузатворени очи, потсветнуваше едно чудно здрава белина на неговите очници, обвиткани во розовоста на неговите непца.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите ќе речат: Живеал тој и тој човек.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти ќе речеш дека нема да можеме да издржиме, му зборуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе му го одземам задоволството на крвникот и ќе го избришам потсмевот на оној што ќе рече: измамник и дезертер.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Не давам, што ми можеш. Слободен сум јас човек!“, ќе речеш и ќе се притопориш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А и Глигор не спомнуваше ништо. Кога ќе речеше нешто, за тоа повеќе не спомнуваше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Старите ќе речеа: „Зошто старец? Зошто старец?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Лесно се влегуваше кај него, а тешко се излегуваше; кога ќе почнеа луѓето да си стануваат, ќе речеше „Чекајте уште една чаша за последната молитва...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тоа, можеби, ќе му помогнат и другите ќерки кои се подруги од Царјанка и кои ќе речат: Марш, кучке, зарем да го распарчуваме имотот од татко ни...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој ќе речеше: „Не сум затворен, Танаско, туку угорници... Големи угорници врвам...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Помладите ќе речеа: „Умрен е некој старец...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога мислат дека е нивниот ден, а всушност е само најнервозниот во животот во кој ќе се избакнат по 7 пати со истите луѓе - кога ќе дојдат, кога ќе речат „ДА“, па уште еднаш кога ќе речат „ДА“ во црквата, па кога ќе се фотографираат, па кога ќе им го предаваат пликот, а тие под прстите, од дебелината веќе знаат колку им се блиски или далечни, па кога ќе се разигра невестата и кога тие истите, од многу мерак дека ептен добро играла, ќе ја зашлапаат по трипати по образите и по шминката која дебело си ја платила... сѐ до бакнувањето заради тортата и бонбончињата!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па посакав и јас да бидам жална како нив, и кажав гласно, па веднаш почнав да вежбам германски: „Како се вели ’диворс’д’ или разведена... без обврски?“, што ќе рече „Киндер“, т.е. деца немам, а на крај: „Хелмут (друго име не ми текнуваше), ето, зајебао си се!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А и грдо звучи, на две столчиња седи, кога ќе рече некој, а едно чудо моми застанати простум, без никакви шанси.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не се сомневам дека ќе бидам слушана на радио „Ласер“ или гледана во моето шоу за обични луѓе со необични проблеми ама, за секој случај емисиите ќе бидат снимени и, кога телефоните нема да заѕвонат во контактниот дел, тогаш, како сите други, ќе речам: „Драги мои, гледаноста е сензационална,линиите се блокирани од јавувања.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Еда, убава плужица, ќе рече Давиде Недолетниот, да му ,бам мајката, ако не е убава плужица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да е тука Лазор Ночески сигурно ќе рече: „Сега оставете го сонот настрана, за другпат и за на друго место.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Глад, ќе рече некој, воено време.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Други пак ќе речеа дека војводата е жив и дека некаде се крие. Не се крие од страв, туку од срам. Сите поразени се срамат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако се преслечиш во чисто, за кого се преслекуваш, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас ќе се искрадам кога понема работа, а кога немало работа в село, а мајка ќе помине пред куќата Кузеска, ќе тропне на џамот и ќе рече: 19

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во влечењето да се сопнеш, да паднеш, мајката пак ќе рече: мене да ме нема, чедо, оти да не бев јас, немаше да паднеш и да се удриш, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние молчиме и го гледаме, а Мисајле Ковачот ќе рече: - Е, бог да го прости! Несреќа!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако го чекам, ќе рече кого го чекам. Ако си легнам, зошто си легнала, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ех, тој е од големото Добро Утро, ќе рече некој од луѓето по патот, по цел ден квачи јајца.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Абре, тие јадат жаби и змии, ќе рече Доксим Тренчески, а камо ли скапани патлиџани.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, господ да ви придаде, ќе рече Давиде Недолетниот, еда, не сум гладен, ама атер на трпезата и, еда, атер на лебот... ќе земам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Овој е умрен, ќе рече, да не се мачиме и со него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да не му влегла гуштерица в панталони, ќе рече некој или да не голтнал некоја смрдулка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Оф, мори мајчице, умрев, ќе рече и ќе го видиш се склечкал во правта. Мнозина ни умреа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одиме нога за нога, кроце, како да демнеме арамија, па наеднаш ќе се свртиме и ќе речеме „здрув!“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така се шанташе во одењето. Ќе се надвисне над мене и ќе рече: - Бравос, синко!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, како ме сакаше Ракида, ќе рече Давиде Недолетниот, еда, зошто ме сакаше, да му’бам мајката, еда, што велеше кога ме сакаше, ќе вели и пак ќе тргне низ шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Има и кавги, Ќе се истркала некој полжав пред туѓа мотика, и едниот ќе рече: мој е полжавот, а другиот: да беше твој, ќе беше пред тебе, ќе рече и ќе се фатат в гуша. Па ајде, брани откинувај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Колико си у војсци, није то коломас, Маричиќ, не подмазујеш волујска кола, сето време сум на фронт, господине капетане, не шкљоцај у празно, Гвозденовиќу, одакле си, од Македонија, тукашен сум, нож и ножнице на крају, Пешиќу, чија je Македонија; сега - засега ничија, све иде кроз нишан и мушице, после како ќе речат големите и господ, големи смо ми Мегленовиќу, оќу сунце у цев, дали би побего, кај ќе бегам господин капетане, сега сите војски на светот се во Македонија, јужна Србија, Мегленовиќ, не ми паѓа на ум да бегам, велам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Умира човек и директива дава, а жена како жена: што ќе рече мажот, тоа мора да биде.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Коа видел царот, се зарадуал дека го надлагал син му момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коа чу царот оти било едно момче од долна рака (долна фамилија), недраго беше му паднало и не сакал да му ја даит, арно ама цар што ќе речи, збор назад не се враќа. што измислил царот еден маривет: зел четириесет зајаци диви и му 'и дал на момчето да 'и пасит; четириесет дни без да му загинит еден; токму четириесет пак да ѝ донесит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Секој што беше ошол, секој беше му 'и бројал и токму четириесет му биле зајаците, ниту еден не беше му избегал.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Не му ли отиде по неговото како ќе рече тој, ни сестра признава, ниту господа.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Јас пак ќе речам: клето и проклето да е тоа девојче кое само тргнува да си бара, со љубов, маж, а не си го зема тој што родителите му го одбрале.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ами сега ќерко, немам повеќе што да зборувам, ми го пресече зборот како со мед, со тоа што рече: „Лошо — арно како што ќе рече мама“. Блазе...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ти само има да слушаш и да се покоруваш на тоа што ќе речам јас!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Не сака ни велење оти како ќе речам јас (Се чука по гради).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Сега, тука како ќе речеш ти.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа вели како ќе рече вујко ти.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Добро. Јас оставам на тебе, ти како ќе речеш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа сакаше да биде убава само за Томо, а што ќе речат другите нејзе воопшто не ѝ беше важно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Којзнае што ќе речат за неа во дуќанот кога ќе разберат дека побегнала со маж?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Другите будалштини дека животот е краток и верна копија на сонот ги препознавам во нејзиниот силен глас но отпосле, години потоа низ песокот на истеченото време и за да ја стиши мојата возбуда, пресметано и смерно, ептен нежно ќе рече: не би го гребнала ни со мисла твоето достоинство, сигурно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таму ќе биде мажена – таа, Ивлин. Таму ќе ја почитуваат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби ќе речат дека е луда и ќе го пополнат нејзиното место преку оглас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш ќе дојдеше, ќе ја извадеше банкнотата од џеб, ќе ја измазнеше со движење кое покажуваше љубов и страдање истовремено, и ќе речеше: „Беше толку љубезен и ми помогна кога бев во невола, еве ти ги овие пет марки!“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше здрав како дрен, срцето одлично му функционираше и имаше сон како сито доенче кое со најмирна совест си спие до следниот оброк.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

– Нема да се скине од плачење затоа што си оди од дуќанот. – Но во новиот дом, во далечната, непозната земја, нема да биде вака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од нејзините очи изгрева мајчинска Деница, чеда мои, им вели на децата и трепери грижно и ја печали нивната почит секојпат застаната спроти мене, исправена спроти мене, мамо, велат децата, слушај жено, велам јас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мојот светител. * * * Малку ќе речам, многу ќе кажам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Се разбира, сигурно тоа, - ќе речеше благо, навивачки другарот Трифун Трифуноски, - се гледа, пред очи е работата, ама сепак вие, мило мое, изберете една дарба, најблиска до вашата душа, таа што како пролетно поточе ви жубори во жиличките, во цветните, мали жилички, таа што како благо ветре ви вее пред вашите убави, сјајни очички, и ајдете запрете го Трифун Трифуноски, тој сосема се забораваше, се гледаше: него исто така треска го тресеше, како тој да полагаше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сигурно ќе речете невозможно, можеби и ќе се смеете, понекогаш и самиот помислувам, и сигурно тоа не се случува само со мене, мислам тоа е сон, некој грд, нестварен сон, привидување.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Не, вели и не попушта, - ако сакате откорнете му го и јазичето, тоа пак ќе рече. - Не! - Да! - Не!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кое срце можеше да остане мирно, неразбранувано, кога Трифун Трифуноски ќе ги ококоравеше очите, кога, со прст покажувајќи на вас, ќе рече: О, да! О, не! Зошто не!?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нашиот ѕвонар, другарот Анески, еден од некогашните членови на оваа куќа, во свои часови мошне живо си спомнуваше за сето тоа и што беше најчудно секогаш сам почнуваше да раскажува, без некој поголем повод ќе рече: - Луди како луди, ненормални, - велеше, - дај им малку боја и забораваа на сѐ, со денови забораваа и за јадење и за спиење.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Да видиме тогаш, - ќе речеше татенцето и ќе му дадеше знак на Колојан Николоски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Да се растресе сиот негов живот, - ќе речеше татенцето и почнуваше да раскажува. Од под пазува му паѓаа ордени.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како лечиме, велеше, по педесетина години, кога ќе видат, ќе речат кланица, касапи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Татенцето не еднаш ќе речеше; - Кога мечка научува да игра, што останува за разумно суштество.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Гаќи, можеби ќе речете, но за некого тоа беше живот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Човекот што бараше, ха, - ќе го сукнеше малку генералското мустаче стрикото Лентен, ќе намигнеше одвисоко, весело, па како којзнае колку да размислува гледа, гледа во детето и најпосле ќе рече: - Ами, ништо мило мое! Пустиниче некое, хе!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но и таа знаеше: ако Иван се сретне со него, ќе прснат искри, ќе загризе гаменот во тврдото, младо месо Иваново, не ќе загризат еден во друг, потем и едниот и другиот ќе речат - да ја оставиме таа Јана и да појдеме по други врвици, а таа тогаш не ќе може ни без едниот ни без другиот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Умре Отец Симеон, ќе речат. Ќе ги состават главите и долго ќе шепотат за моите подвизи.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дај му нешто, гладен е, ќе рече. Гладен сум Јано, ќе ѝ рече.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа е „естетиката” на биолошкото начело, и кога таа биологија ќе тргне да ги „естетизира” својот и целиот свет, тогаш се спроведува фашизација на животот, што ќе рече смрт.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ја дополнував претставата за Арафатовата Палестина, со другата внатрешната Палестина на Махмуд Дарвиш. Тие не се исклучуваа, туку се дополнуваа!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Жан Пол Сартр ќе рече: Титовата Југославија е реализација на мојата филозофија! .

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бургиба не ги криеше ниту пред меѓународната јавност своите аспирации да заземе високо место во историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И Леополд Седар Сенгор, кому блискиот Бургиба му беше сопатник и ко-создавач на франкофонијата, а подоцна и на движењето на неврзаноста и кому никогаш нема да му прости што власта ја предал по мирен пат (така никогаш, според него, не постапувале умните владетели), во една пригода ќе рече дека малку убивал за да спаси милиони.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тешко е да се пишува за поетот, кој од зборот прави уметност која го брани човековото достоинство, ќе рече еден арапски поет за Махмуд Дарвиш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

При една посета на италјанскиот претседател на владата Аминторе Фанфани, крај работната маса на Бургиба ќе забележи една книга на Југурта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но уште ќе рече дека на тие што им недостига храброст ќе изнајдат цела филозофија за да се оправдаат. Каква храброст покажував во тие мигови?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат, и при нашите средби многу години подоцна, ќе рече дека уште на почетоците верувал и постојано велел дека иднината на обединета Палестина, ќе биде демократска, а не конфесионална, гарантирајќи сигурност за сите нејзини граѓани: Евреи, христијани и муслимани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ками ќе рече дека не може во музеј да се најде смислата на надежта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На прашалниот поглед на премиерот, Бургиба ќе рече: - Да, јас сум Југурта кој успеа!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Меѓу почитувачите на Титовото дело во светот ќе бидат и хероите на XX век, како Мартин Лутер Кинг, Ернесто Че Гевара, Јасер Арафат... и многу други.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во еден говор во Женева, во јуни 1973 година, тој ќе рече дека од една прашина од поединци, од магма племиња, потплемиња, сите веднати под тежеста на резигнацијата и фатализмот, создаде народ на граѓани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Верувајќи дека прекинале со ставовите на претходниците Евреите во море - раководителите на Фатах во 1968 година ќе застанат зад еден политички проект кој се сметал за реален и достоен за почит.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зарем не е речено дека земјата вистински се открива кога ќе се загуби!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Библиотеката ќе речеше Татко, бранејќи го принципот на распоредот на своите книги во библиотеката е огледало што го потсетува човекот на неговите граници!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секој јазик по дефиниција е и мајчин јазик? запраша повторно зачудено Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа ќе рече дека не постои тотален мајчин јазик?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Оние пичкароши со моч направени, полноглавци со мозок од пивтија, од кои врие во Центарот, за тврд ќе речат витален, па уште и орган.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Лажен ќе речеш, знам дека така ќе речеш, и нека е така, но, сепак, морал, некаква норма, разбираш.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Пак ќе речам Бојана немал избор... - Да немал.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Во некое време од денот, на улица, еден човек ќе ве допре по мишката и ќе рече: „ Мислам дека ја испуштивте вашата актовка“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Лакеи!“ ќе речеше, „Лакеи на буржоазијата! Подлизурковци на владејачката класа!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ако сретнат некого од селото, ќе речат дека за таа работа биле во коријата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И секој што ќе си ги стави очилата, ќе рече: “Исто како психоделично искуство.” u И ако апстрахираме дека се нуди психоделично искуство, постојат и други паралели?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ЉУБА: Па и ќе речам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можеби ќе речете дека дефиницијата на “степен” е непрецизна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И ако прашаш во кое време , знаат и во одговор ќе речат дека тоа станало во времето на грчкиот цар Михаил, бугарскиот кнез Борис моравскиот кнез Коцељ - во годината од создавањето на светот 6363*.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

За нив ова секако не е исто како да се омажила. Вака, ќе речат, - држанка. Докрај да ја искористи...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Гледаш како живееме, - ќе речеше. Постојано на друго место.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сѐ што понатаму ќе рече. Сѐ што понатаму ќе направи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Едната маска сама да ми а оставите утре да го занеса семето и да го пренеса ралото кај што ќе речите.