бацува (несв.)
Да се бакнеме, куме! (Го бацува бргу.) ТЕОДОС: (Се брише со гнасење.) Ме изеде, ламја!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Таман што кумот ја крева ногата да заигра и зинува да запее Антица се пушта од орото и почнувајќи од кумот та до кумата и старосватицата им бацува рака и потоа се фаќа на орото.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Твојата уста е само за бацување, вели и ме гледа со некој поглед кој постојано ѝ заминува некаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отрчавме и што ќе видиме: клекнала Клавдија над главата од Ники, плаче и само ја бацува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некој ќе клекне и ќе ги бацува шините, се моли да го однесат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Му ја кревам главата, му ја бришам устата од крвта што му се потсирила и го бацувам в лице, в уста, му ја давам душата моја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
После две ракии ви светнуваат очите и почнувате да се прегрнувате, бацувате и да му се заканувате на цел свет.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Си ги ставиле колената под мевот и се наведнуваат, го бацуваат подот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но тоа ли е бодигард? Можете да го натерате да ви бацува нозе кога ќе ви прдне на памет.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Подобро ми е да ме бијат, отколку нејзе да ѝ бацувам рака.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Се бацуваме така низ решетки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Лелекаше силно, и го бацуваше татка си во ковчегот и не им го даваше на луѓето да го спуштат во гробот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ама тој е веќе остинат. Како да бацувам некој студен камен, некоја мраморна гробница.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Претседателот со десната рака ми честита, со левата ме прегрнува, ме бацува и потоа, сѐ уште држејќи ми ја раката, се истргнува да можат присутните да видат колку величествено изгледам со почесниот забрадок во боите на државното знаме околу главата.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Јас го кревам детето, го бацувам, а тоа ми скока в раце, мисли си играм со него.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А вечерта радосно и со љубов ја бацуваше земјата на која по толку години проведени на Крф, пак стапнавме.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И пак работеше: вршеше, вееше, ронеше пченка, колеше свиња и на децата им ја бацуваше чурилката, за да не се мочаат в постела. Ја варосуваше куќата, одеше в црква, ветуваше масло и свеќи и се крстеше.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
