будала (ж.)
Јас будалата се вратив. Друго беше тоа. Ја.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Јас будалиот се јадосав дури кога забележав дека тој ги пуши моите цигари.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Беше и си остана романтична будала.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Секогаш се наоѓаа нови будали што чекаа да бидат заведени од него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На крајот да го кажам и ова: Актерите се клучниот сценски реалитет, но, одвреме-навреме, потребна е некаква Флоренс да ги потсетува да не прават будали од себе, особено кога не ќе можат да ја согледаат својата суштествена функција - коавтори на претставата.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Пишувам кон тебе за да сфатиш, Иако за наивна будала ме процени, ти мене на пазар ме стави, ти мене ме процени за пари и мене само така ме цениш.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Ме правиш будала. Ме гледаш во очи и ме лажеш.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Убиениот е страшливец и будала. Инаку не би загинал.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во тоа време, посебно во првите години по соборувањето од власт на претседателот, човек можеше и да изеде ќотек на улица од хулиганите од подмладокот на гардата ако е излезен со малку подолга коса, ама, веројатно, младите гардисти беа премногу зафатени со пиење на лоша ракија, а Стојан не беше будала дотаму да форсира силеџиство, кое, на некој начин не водеше никаде.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
„Ридот ништо не родил“, повторува тврдоглаво таа, „туку сѐ што дојде и сѐ што не успеа да се врати од тој рид беше дело на оние будалине што тргнаа да го освојуваат иако не знаеја што токму ќе треба да освојат.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
ДЕПА: Ами ти сега не рече дека будалите викале Коте?! Демек, сега ние сите сме будали што ти викаме Коте?!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Во нашиве медиуми, деновиве осамна вест која ја известуваше јавноста дека актерите кои партиципираат во македонската кино продукција се будали. Зошто?
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Пуштете сега и вие еден коњ да спие кај вас.“ „Будала некој, тој ваш отец“, со кикот рече девојката и пребрзо за нивното разбирање симна сѐ од себе и се прозевна. „Ајде кажете каде ќе се легнува?“ По подот лазеа чудни мириси на мастика, на лук и на женска топлина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ама не одам кај богатите. Будалите ги барам. Оние што сиромаси од ум и за ум.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Зошто се вели Турчин–будала кога овој е толку умен, си велам јас и не можам да се изначудам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Кога ќе се налутел човекот, што се вели, станувал половина будала.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ај што го смета татко ми, демек дедо ѝ, за будала; ама и мене, што сум зела маж генерал без војска, нареден со ордени на градите и со прави бразди на мозокот, кого ако го прашаш за Крива Паланка ќе ти го покрие со палецот цело Мариово, а кога ќе му го побараш Мртво Море од Арабискиот Полуостров ќе направи мрвка за под ноктот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Зашто не сум будала само да ’рмбам...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ФЕЗЛИЕВ: Тоа дека никогаш на никого не сум му дозволил да ме прави будала; најмалку ќе ти дозволам тебе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
