веавица (ж.)
- Ама снег, ама вејавица.... - рече Стојан. -Ако, ако, нека врне...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Вее вејавица и завива ко бура, налудничаво се спушта прудолу и се крши од ѕидот на столетните борови.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Вее и завива силна и луда вејавица.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Иако не ѝ е првпат ноќе да стои на стража, овој пат, дали поради немирот што ја опфати кога комесарот сите ги истера од топлата земјанка или поради тишината што настана со наглото престанување на вејавицата, таа почувствува некакво нејасно студенило и трпнеж.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Црковната врата нагло се отвори. Зад човекот што влезе, вејавицата истури внатре студенило и снег.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Од другата страна вејавицата им удри в лица.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
А надвор таква вејавица вее, што прст пред око не се гледа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Земи ме, викам, да не се вејам како суво дрво, како вејавица.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Веавицата завива по нив, ги шиба од сите страни, ги преметнува и им ги затрупува стапалките.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
