воздивне (св.)
- Не можам, Снежана цврсто ме стега. - воздивна куклата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Велгоштанецот овде запре, постоја малку, се загледа во далечината и длабоко воздивна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Слабинава боцкаво ме сечеше и бараше починка и длабоко воздвнување.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
ТЕОДОС: (Ги брише солзите и воздивнува тешко.) Оф, јас сиромав!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Јосиф воздивна тешко:
„Децата се негови, негово име ќе носат.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Тетеравејќи се под тежина на она што го кажаа таванот и подот, излегов од куќата што воздивнува.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
- Стојан воздивна, дофрли во огнот од донесените цепеници.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Голем пламен го гори небото и целиот срт го покрива пурпур кој преминува во кадифе, а топката сончева запаѓа зад ридот и со последното болснување, воздивнува и завршува денот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Пајакот со златна глава воздивна во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Џинот се смее Никогаш не дружел со толку откачен затвореник Ние сме играчки на релативноста, вели тој со епилептични гестови Инструменти за реализација на сложени композиции Од кои прска умот а облаците воздивнуваат Гледам како растат отровни насади во неговата утроба (На моменти кожата на Џинот станува проѕирна Дури и розовомлечна, како кај Аксолотлот На Кортасар или како статуите на Буда излеани од Кинески проѕирен порцелан).
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Воздивнав и со обете раце затропав удирајќи одвреме-навреме и со тапиот врв на чевелот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Кузе полека се исправи, направи жалосен израз на лицето, длабоко воздивна и појде да излезе.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ги исправив рамениците и воздивнав за да не паднам со лице врз својата сенка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Едниот рог заорал по тврдата земја. Животното се обидело да воздивне воздух и да го отфрли од своите ребра мачителот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Допираат до нејзините уши тивки воздивнувања.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се преместува од нога на нога, воздивнува.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тој воздивна уште еднаш и замолче.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Се наведна и ги склопи очите. Не опцу и не воздивна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не се движев, молчев. Мислев дека зачудено ќе се вртат кон мене дури и ако воздивнам.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како ли ќе одвикнеме од тоа и како ли ќе му се вратиме на ралото, на чеканот, мистријата... на тишината, на топлината под топло веленце и на меракот, а мерак е и тоа - да знаеш да гледаш и ѕвезди да броиш и во сено да се прпелкаш и меѓу снопје да се валкаш, на момина коса да погледнеш и длабоко да здивнеш - воздивнеш и да се радуваш - изнарадуваш затоа што си жив...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
