двосмислен (прид.)
уште еден домат или за двосмислената свежина на дистанцата во пишување …додека ја дочитував трудољубивата писмена задача на вашиот критичар против новата проза објавена во последниот број на вашето ценето списание се сетив на една од ретките средби со дебелиот кој по сто и осумнаесет дена и ноќи во истамбулскиот затвор и четириесетина килограми помалку си мезетеше сѐ уште со истиот прекар и со истиот апетит двојна салата од домати…
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Оттука произлегува и двосмисленоста со која преводите се оценуваат во дваесеттиот век.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Многу детали се фино двосмислени.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Се загревам со двосмисленост. Елоквентните забелешки ја истегаат дискусијата.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Не знам како се негува двосмисленоста. Дали само со насмевка? Или со зачуденост?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
И овој пат ѝ подреков нешто двосмислено. Нешто во врска со складноста на фигурата.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
И двоглед, и двосмисленост
и постојана потреба за
суредување, за дотерување
на фокусот, за вртење на леќата
на времето.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
И како да не го прими, кога тој дава добар повод за смеи и за двосмислени потфрлања.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Всушност, како што рековме, шизофреничарите честопати се служат со преправање и двосмислености.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Ми се гади од општоста на гадењето. Од двосмисленост.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Кажи: нема спас од јазикот
зад секој знак се изплазува
со својата двосмисленост
- жива песок во којашто
(се) гине
со пред-у-мисла
а ние, овоземни, талкаме
по некоја обоготворена смисла
правиме пазар напразно
играме комар
без ќар:
самото правење има своја поетика
- ја насетуваме, не ја именуваме;
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Тоа се гледа и од семантиката на првиот исказ: авторот ја користи двосмисленоста на синтагмата „вистински расказ“ поврзувајќи го со зборот „вистинит“ со намера да создаде забуна.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И самите простории имаат премногу декор, завеси, бои, тапети, позлати, кристали и паравани, а на масата натрупана до таван има по некоја наказна гримаса или двосмислена игра со зборови.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
3. Горниот свет
Неартикулирана камена композиција
втисната на Гарван, черна древна птица
затскриена зад брезите, дабојте, черешните
меѓу трепетливиот и див отсјај на небото
двосмислена како поетски знак
и живописна
а ние -
недораснати да ги разбереме
мегалитските, сакрално елементарни
глетани семи на минатото
само ги посакуваме, и -
приседнуваме на Плочите
небаре во неправедно студениот
скут на Господ
кратко, многу пократко од О-н-ние онаму долу
во подземјето полно мицелиум
и ехо, ехо од Ум!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Можеме да се запрашаме каква улога во сите овие односи играат иронијата, мистификацијата, криењето, вештото манипулирање, деструктивната критика или чистото насладување во илјадагодишното здание на „ученоста“; истото можеме да го кажеме и за двосмисленоста на митската архетипска тема на хермафродитот, присутна во Дишановиот трансвестизам, за Мона Лиза со мустаќи итн.; можеме да се запрашаме дали би било добро да се преиспита извесното уживање во профаноста или, напротив, провоцирањето на публиката третирана како куп „лаици“? okno.mk | Margina #8-9 [1994] 197
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Попродлабочена анализа покажува дека либидиналното јадро на филмот е варијанта на едиповиот триаголник: врска меѓу јунакот (дописникот), неговата девојка и нејзиниот татко, угледниот англиски пацифист, кој во суштина е нацистички агент - нивната врска е полна двосмислени подтонови, одделни постапки, што инаку би можеле да се разгледуваат и на ниво на површинско случување (немоќта и вината на таткото, уценувањето на таткото од страна на јунакот со (лажното) грабнување на ќерката, финалниот самоубиствен гест на таткото итн.), добиваат вистинска тежина дури оттаму што од нив одекнуваат имплицитни либидинални подтонови.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Никаков, освен еден кус поглед и една единствена двосмислена забелешка: освен тоа не постоеше ништо друго, туку само неговите сопствени тајни надежи засновани на еден сон.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Докторот ги избриша очилата и пак почна да го намотува брадичето околу розовото полно прсте. „Ова е заблуда“, рече докторот промрморе нешто нејасно, тапо, двосмислено; науката му се викаше сомневање.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Остап артистички се поклони пред домаќинката и ѝ објави толку долг и двосмислен комплимент, што не можеше ниту да го доврши докрај.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Сама по себе, таа претставува една голема интелектуална фуга, во која се преплетува еден куп идеи и форми, и која изобилува со двосмислени елементи и суптилни алузии.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
