двоуми (несв.)
Тие застанаа двоумејќи се за час дали да тргнат натаму.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Во една таква мала цепнатинка во која како да беше сместено и нејзиното двоумење јас ја открив дозволата да постапувам толку слободно што да можам дури и да се предомислувам.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Затоа одеа по Трајанка влечкајќи се и гледаа назад двоумејќи се дали да останат и тие или не.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Зад нагризениот ѕид на соседната куќа густ цут од вишни, неизброиви меки пердуви закачени за воздухот како да се двоумат изненадени снегулки да ја покријат земјата или да се вратат во торбата на Јануари.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Неговиот каменен од запрел во миг на двоумење како што љубопитникот занемува пред настојчивоста на смртта.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Современото мислење и осетливоста при регистрирањето на пулсот на нашето време останаа и понатаму негови истакнати одлики, но неговото двоумење помеѓу крајните луцидни увиди и понекогаш крајно детските, искрени и погрешни процени или пусти желби, сега се смирени со пообразложен и посеопфатен начин на мислење.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Откако се двоумеше колку што можеше и не можеше долго, се сврте кон Србина, му рече: - Брачо! Да ѕирнам што има во тенџерево?
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Без двоумење го одбрав Политичкиот смер и токму тогаш ги сфатив прстите на судбината.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
За мене самиот поим е еден помошен израз, и тоа повеќе за опис отколку за категоричко именување на новата историска состојба; повеќе демократско двоумење на самиот поим самиот во себе да се утврди, отколку некаков недвосмислен знак, симболички орден врз шинелот на историското време.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ја гледал, ја меркал откришум кога врвела низ селото, одел зад неа, одел отстрана, го гледал секој дел на нејзиното тело, ја вагал со очите како купувач кога купува добиче и се двоумел.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
По некое кусо двоумење, тој можеше да краде и да продолжи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Капки двоумење го оросуваат челото.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога платното од чад се расчисти од неговото лице, Френк без двоумење забележа сомнеж и збунетост во очите на татко му.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Тие без двоумење ја пролеаја крвта на други, ја пролеаја крвта без скрупули, но без колебање ја дадоа и својата.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Оваа разновидност, без двоумење, ја препорачува лингвистичката интерпретација, зашто со себе го носи контрастното видување и го свртува вниманието на еден битен аспект - исклучиво пластичен или естетски аспект.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Вратарот се упати кон Татко. Сакаше нешто да му каже, но се двоумеше.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
