души (несв.)
А ако сакаш, почуј, немој солзи да те душат! Ќе раскажам што знам за сѐ.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се душеше, ме држеше за рака...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Густ прав го души и го дави.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
За да се велиме човечки
мораме да се делиме
Песна ме души, Матеа
и Вавилон се руши,
а ти, а јас...
***
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Светечкото око на ѕидот сега беше поинакво, поголемо и повеќе темно, некако за своја сметка загледано во далечините, а ловците се движеа со бавни чекори и изгледаа како луѓе што до крај на животот ќе душат пред себе со кучешки занес.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Моди нека губат, душат В наше време, в наши дни.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
- Носело магарето 'рпалци, сега бара зобница да му врзам на муцката, предизвикувачки рекла со необично ѕвонлив глас. - Вечер, се душел од возбуда Арсо Арнаутче. - Вечер, бездруго.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Кажи, што? - Видов огнен аждер, синче. Има мека муцка и нѐ души.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чудовиштето пребрзо го извлекло опашот од просторите на наквечерината за да стане стопан на сѐ во мракот и со издолжена, од старост испукана или крастава ако не и лигава шија, да се наднесе над нив и да им го души тилот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
