занесен (прид.)
Сега сето нејзино тело мина низ занесен трепет и таа импулсивно ја крена главата кон него.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Исчезнатиот облик, изгубениот човек
умот ти го надлетува
се вртиш занесено и неутешно
а сенката твоја се одразува толку блиску
што ти недостига растојание
да си пријдеш
крилјата да си ги собереш!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Блажена насмевка игра на занесеното лице на Цви чија религиозна медитација ги доживува своите кулминации низ доловувањето на легендата за маслото.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во тие точки на разлеана пепел по страниците, од некогашните занесни читања и заборавно сеење на пепелта од пушените цигари врз хартијата, можеше да се наслутат и трагите на неговото верување во повеќекратниот идентитет кој Балканците фатално го носат во себе, но којшто упорно го одрекуваат една или повеќе од неговите компоненти за да дојдат во конфликт првин со себеси, па потем и со другите...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Не молкот, ами душата и духот владеат со нејзините мисли и со чувствата на сите и кај сите одделно истиснува спомени, сакања и присакувања и така занесени го забораваат барем за миг болното стегање во стомакот, влагата и студенилото, печењето на плускавците, болките во нозете и рамењата и неотстапната потреба да се наспијат...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ко, да летам на Марс чинам занесена, не осеќав нежност во тоа патување сал оргазам, кој силно пече, боли...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Јас дека занесена на друго, да не можам да му го чујам гласот на детето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во таа жива и занесна, толку драга какофонија на гласови шумови, џагор, ведри повици, цивкање на деца, од некаде се слуша тажникав звук на вергл.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Подоцна се појавува на балконот Ристаќи во антерија и тука се рашетува, тука се накрепува на вратата или балконот занесен во мисли.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Толку беше возбуден, занесен. Но веднаш се созеде.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Сета бригада гореше во натпреварувачки огин и, занесени во работа, бригадирците не ја забележаа веднаш големата промена кај малиот палавник, заборавајќи го своето вчерашно решение.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тој е сосема здрав. Лежи на креветот и занесено чита некаков стрип.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Навлегува во тремот ги мати прозорците дворот го загушува пудејќи ги изненадените птици занесени во слатката прелага на сонцето.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Занесена во тие телесни и бестелесни фантазии ја штрекна едно тивко чукање на вратата. Не очекуваше никого.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Стоеше така долго, загледан занесено во колоната, што се губеше во далечината, по тоа крена поглед нагоре кон знамето, кое што се вееше на високиот јарбол.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Осветлен со зрак среќа занесено подредуваше влажни глисти во тркалезната кутија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
