запее (св.)
Како некој да ти ждрига в уста, вели и запејува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А ти може зад селото со гитарата верна би сакал да запееш пак?
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Славејот го препознавам уште пред да ја зине устата да запее.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Таман што кумот ја крева ногата да заигра и зинува да запее Антица се пушта од орото и почнувајќи од кумот та до кумата и старосватицата им бацува рака и потоа се фаќа на орото.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Му падна на ум како чуден факт дека никогаш не беше чул некој член на Партијата да запее сам и спонтано.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Изулавено скокна од масата, запеа и се затвори на едно место што не е за спомнување.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
За пример на новите поколенија големиот бран јавно го плесна по уста Јулие Цезар и го оневозможи да ’рчи а неговите поданици барем една ноќ да бидат на раат пред утре сите да запеат богојавленски песни под пазувите на бранот набабрен од многу љубов.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Загледан во островите кои како храмови се издигнуваат од морето, забележувам пролетта веќе ја подготвила тревата која зеленее и која чека некого ако си ја запеал - прекини ја таа црна алелуја.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Набргу целата гора запеа и сончевото пролетно утро се претвори во празник.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќта, искачен на највисокото ребро на чатијата Мајсторот запеја и низ песната се мачеше Да ја дофати најубавата ѕвезда врз него, За потоа, кога ќе се врати дома, Да ја скрие меѓу навезаните цвеќенца на веленцето Со кое го покрива внучето За да му трепка врз неговиот сладок сон.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Таа извади две штипки од устата и запеа со длабоко чувство:
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој го баци олтарот, крена раце кон небесните сили, запеа со изменет глас на верник.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Не можеш болка да кажеш, на мајкин роден јазик свој песните што ти пеале над тиха лулка шарена, не можеш да ги запееш, дедовци што ти шепнеле на скут во ропски години не можеш да го повториш.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Во нашата куќа, во сите овие години, никој не беше запеал.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Кога на пролет благиот југ ќе запее и јас со него заедно гласот си го здружувам: белки Костадин ќе чуе, скоро да ми дојде...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Секогаш кога ќе запееше преку радиото дотичниот пејач, татко застануваше на среде собата, бараше јас да сум покрај него застанат простум. Слушавме.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Тој неможен да плаче, тие немоќни да запеат.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Ми вели: „Запеј им некогаш на твоите цвеќиња кога се будни и самата ќе се увериш“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
