засолниште (ср.)
Мојот дом стана засолниште за елитата.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Затворот му е засолниште и скривница за неговиот грев.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некои луѓе отворија чадори, други потрчаа по засолниште како да дојавале лично четирите коњаници на Апокалипсата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Умот, срцето и душата сега се едно морбидно место без засолниште кои талкаат низ расфрлените денови.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Повторно долго спиеше барајќи засолниште во сонот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Белиот крал си наоѓа веќе сигурно засолниште.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Седеше тука разочаран, ниту малку подобар од летен чадор против сонце, зелен и отфрлен, напуштен од немарните излетници кои понекогаш бараа засолниште во неговата проѕирна сенка.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Стварноста го врши својот притисок само преку потребите на секојдневниот живот - потребата да се јаде и да се пие, да се има засолниште и облека, да се одбегне проголтувањето отров, или скокањето од прозорецот на најгорниот кат и слично.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На самото Кале, речиси на врвот, пред војничката касарна, има еден длабок бунар што води до засолништата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И копаме ровови, сечеме дрвја и правиме засолништа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Зашто, тогаш, и резенките на мракот лилаво се испарувале не можејќи да најдат засолниште во корењата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чешмата вода има, гората засолниште, сигурно нема да бидат забележани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Врати се, мора да го обновиме нашето убаво засолниште, нашиот заеднички кревет кој веќе не е ниту испотен, ниту жежок, ниту буден, ниту гласен (затоа ли не се крши).
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Во тој момент затреперува сигналната ламба во специјалното засолниште. Аларм!
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Засолништата беа под воена и полициска контрола...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Станува збор за едно четиригодишно дете кое побарало засолниште, можеби за да ја избегне санкцијата на родителите, во еден кокошарник.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
