златен (прид.)
Господе златен, и во своја земја да не можеш да си го видиш детето што умира!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Застанува пред златниот орел.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Во твојот златен кафез затворена песната моја ќе секне.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Но глеј беља: штом се допре до креденецот - стана златен, штом го фати ножот - стана златен, место убавиот мек лебец - во раката држеше голема грутка злато...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Го гледаше и му завидуваше: - Блазе си ти тебе, низ зелени треви и убави цвеќиња патот те води, а златното сонце те грее.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Денес е златно време на капитализмот.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Преку него падна златен конец и го осветли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Хотелот се испразни како коњушница пред трки - поетите беа заминале по попатните градови на пладневни матинеа и средби со читателите пред да се соберат вечерта во главниот град на поетскиот митинг и приемот во чест на Златниот венец.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Патем спомнува дека никој нема исковано златен прстен од 'рѓа иако 'рѓата е надарена со потребната боја.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ја пушти златната пара на градите од девојчето што лежеше мирно на рацете од мајката.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ако добро се загледаш, можеш да откриеш и нешто пријатно; долж реките игриво, весело и расцрцорено летаат едни златни ластовички кои толку убаво стојат на црната подлога.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ти стоиш на брегот врзан за трските со златниот конец на тајната.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Нема ништо да се позлати ако златен бумбар ти го облета шеширот.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
При толку многу нова светлина клепката ми се отвора како златниот капак на џебниот часовник и не може да ѝ се изначуди на глобалната празнина на хоризонтот во која ласерските зраци се мачат да заиграат чочек.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Синиот пајак со златна глава безгласно се кикотеше под мојата кошула.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
УТРОТО НАД НАС Од далечнините модри се веат на с'лнцето златните далги, од далечнините модри се леат на утринта росните влаги.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Со времето ќе никне гороцвет и синчец во пресни зори ќе тагува над нив: ќе израснат млади фиданки на бели брези со гранки спуштени ко долги плетенки со одблесок на сребро... лете роса од пресна зора да ги лади, зиме со златно лисје да ги тажи и на пролет јата славеи да се збираат во нив и на сето грленце песни да им квилат...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ораме со рало но земјата ни златна колку е богата!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
