кафеана (ж.)
Ние не се ашкаме по кафеани по плажи и на други места Ние си го вардиме сопствениот еукалиптус и ништо повеќе Но и по табиет не сме дрдорливи и претпочитаме да си молчиме
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Тогаш сѐ уште не беше стапен во сила законот за забрана на пушење во јавни простории и кафеани.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Градот е брз, градот е хаос полн со урбани легенди лажни јадни безделници што дремат на кафе во полни кафеани со душите гладни Рурални фаци со вратоврски во трка по бизнис и зделки матни циганчиња боси навлечени на лепак дрпаат случајни минувачи и странци
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
На враќање со татко му јадевме салата во кафанчето кај еден негов пријател.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Седиме група писатели во касните ноќни часови на кафанската маса и си разговараме.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Таа сметаше дека грабнувањето на двата стола е всушност најмалата казна што можела да ѝ се одреди на кафеаната со оглед на сите вознемирувачки ноќи што ни ги приредуваа гостите на овој локал.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кафеаната е празна и нема кој друг да им помогне да не згасне во нивните звучни кандила вечниот пламен на љубовта.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Ме честеше мене и речиси цела кафеана со шампањско.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Две момчиња го варосуваа белото лице на осаменото кафеанче.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
На тој начин, си го наплаќал долгот што македонската емиграција го оставала во неговата кафеана.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Низ кафеаната помина нешто како електрична струја. Дури и келнерите запреа и ги начулија ушите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Со неа го бараме и по кафеаните.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таа не оди во кафеани и историја.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Татко ти многупати пред мене има зборувано дека Иван Степанович им дозволувал на многу љубопитници од кафеаната да ја разгледуваат таа слика и да уживаат во неземната убавина на девојката но и во големите можности и талентот на Јенков.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Потамина сврте в десно и се спушти надолу каде што здогледа паркче и спроти паркчето кафеана каде што, околу една маса поставена надвор, беа наседнати тројца возрасни луѓе.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Во кафеаната спомна дека се варени и дека „откако ќе им додаде малку кромид и лимон ќе послужат како добра поткрепа за розето или мастиката. За жал пиво не држеле“.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Од старата кафеана во соседната улица се слушаше појака врева, придушено тропање на дајре, женски пискотлив глас.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Можеше да стане угостител и да држи кафеана со македонски специјалитети кои денес се нудат, како расолница со сечкана сува пиперка, растриен компир со праз, исто таков грав, бакардан со и без сирење, пиперки со урда и тие некои живи салати во качиња и буренца... на децата им се збоктисуваа, зашто се вртеа сѐ истите и истите, па можеби затоа ни денес не одат по кафеани.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Во една и иста кафеана секој ден се сретнувам со другарите и до пладне се потсетуваме на нашите млади времиња, умуваме за тоа кој каква глупост вчера истреска на телевизија, па дома на ручек и потоа дремка со весникот во скутот и до доцна во ноќта се караш со оние од екранот на кои им се чини дека светот почнува од нив. Лигавење до немај каде.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Седејќи во кафеаната, со црниот тунел пред неговите очи, задимената бела завеса почна да се згуснува.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
