кива (несв.)
Луѓето киваат и гледаат колку место им зафаќал Сталин, колку многу место што не го знаеле.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Никој не сака да му кива во вратот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ти си го собираш како пред кивање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ни се подлутиле очите, ни се поткрвиле и само киваме од чадот и од смрдеата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Па дури до полето, дури и до шумата Ние само се поиставаме, ги затинаме устите и носовите, ги собираме очите и само кашламе, киваме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И социјализмот не може кивањето да го искорени. „И две црни очи што фрлаат оган, каде и да минеш за тебе се слуша...“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Накратко, душата ми беше во носот, а јас секое утро морав да кивам.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Ти кога ќе настинеш, јас ќе кивам за тебе, си велевме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Аргатска работа. Некои почнуваат и да киваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не е без значение прашањето дали киваат птиците.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Високиот, внимателно напудрен професор по српски и по историја, киваше во белите дланки, удираше со прсти по масата, речиси по барабан, и весело говореше: - Вие не сте добиток, имате јазик.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А желката Поповиќ влегуваше бурно како војник во училницата, киваше и бараше во хор да ги повторуваме последните зборови на убиениот крал: - Чувајте ми ја Југославија!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Киваше, кашлаше, се мрсулавеше и се лигавеше. Беше одвратен за гледање.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Туркање во кујната на неколку протагонисти во исчекување нешто да се случи имаме во Kitchen, каде Еди Сеџвик кива во текот на целиот филм.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
- Киваше ли петлето со мамузи и со трето крило?
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Тоа беше само знак на нејзиниот отпор спрема Партијата и спрема сите нејзини прописи и на некој начин му изгледаше природно и здраво, како кивањето на коњ кој помирисал мувлосано сено.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
— Жив си, дедо? — Уште му кивам на животот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Те прашувам – ќе се качиш ли на дрвово? - Не, - одмавна со рака дебелиот. – Ти го слушна кивањето, ти качи се. - Ќе се качам, - се закани долгманот.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
- Се сетив, - победнички викна шишкото. – Иако петлето на дедо ми не киваше, еднаш... - Што еднаш?
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Од тоа кивање ѕвездите ги снемува: паднале в бездна... Месечината онемува.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
