клава (несв.)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Под тремот црквински редачките веќе клаваа за ручек и нешто постојано брчеа со устите, како и мувите над котлите со манџа. 13
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како по договор и едните и другите решија да се фаќаат живи на цуцката (или во краен случај да се колат со штиковите) кога ќе дојдат да клаваат мамци, одговори на најдените книжулчиња и разни продукти, без да стрелаат едни на други, бидејќи началството ова општење го забрани строго.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За оној кој на астал ладен со ладна глава думи тешки над наши глави реди и клава, поплаки до емисари и конзули како отров за нашите души довикува.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Пцујат и жени и мажи, а јас само си клавам в срце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја клавам раката на нејзиното рамо.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И жената ни даде некои мелеми за да ѝ клаваме на болачето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ирина си ја пувка цигарата и на ништо не ја клава Жења.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нунковците му клаваат едно име на кумчето за тоа со него да се разликува од другите луѓе, деца, жени, моми.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Расчистуваат луѓето, клаваат межници и крстици на средината од нивчињата. Цело село си отвора нова работа, си ја проширува старата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па после ги клаваа коњите в тепсија. Со сите четири копита в тепсија. Пијана работа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги клавам и на градиве, ги топлам со срцево.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не може кој како сака да мака. Клаваме ред.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Никаде го нема. Никого не го клава на газот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Едно време се исправам, го клавам српот на рамо и се свртувам кон Јона.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И го остава, јагнето до мене. Ми го клава на гради и оди.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Имало и некој Бугарин од робијашите, па тој ништо не јадел, ништо в срце не клавал, вели. Само офкал за Бугарија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
10. ТАМАЌАРОТ И НА БОЛВАТА УЗДА Ѝ КЛАВА - зар посакува, итриот, нивите да му ги оре, колата да му ја влече или, пак, да ја јава и со неа да скока во кас де долу, де горе...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
