клише (ср.)
Директорот на нашиот театар и не помислуваше да му одговори задржувајќи ја истата насмевка – клише.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
На почетокот си мислеше дали да го слуша Болеро, но реши дека тоа е веројатно големо клише за Французинката и дека - иако нему страшно му се допаѓаше - не треба да го пушта.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
- Ова е вистинската убавица на нашата земја, а не клишето кое вие од Секретаријатот го форсирате, се јави Дарко.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Третина од сите работи што сум ги рекол или направил веројатно се банални клишеи, третина е тешко срање а третина се полни погодоци. Тоа е добар просек.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Тажни или среќни завршетоците, навидум клише, па сепак, така е и во реалноста.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Има и по некое клише, но тоа е стварноста. Се повторува само шаблонот.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Ако се почитуваше вообичаениот ред на вакви средби, директорот на театарот – гостин требаше да возврати, но тој го задржуваше на лицето својот израз – клише, од кој не можеше да се разбере дали се согласува или не со изреченото.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Актерот рамнодушно го гледаше, директорот со израз на клише и се проѕеваше, а режисерот нешто повторно запишуваше.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Тој и нѐ поздравува со непроменливата насмевка - клише.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Јас како да имав свое сопствено досие за палестинското прашање, кое не можеше да се смести во вообичените дипломатски клишеа кои подоцна ќе добиеја шифриран облик од прецизниот и беспогрешен шифрант во амбасадата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Според редот, прв требаше да се огласи директорот на нашиот театар со непроменливиот љубезен израз - клише на лицето, и кога е тажен и кога е среќен.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
И не е тоа чудо: „женствената“ идентификација и фиксацијата со мајката ги будат најзадртите клишеа од поп- психоаналитичката хомофобија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа го искористија политичарите и преку своите слепи подржувачи секојдневно ни нудат искривени слики кои се повеќе бедни клишеа, одвратни стереотипи, односно слики кои потекнуваат од стерилни центри за вообразба.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
