круша (ж.)
Јаболки како котлиња, круши како ѕвонци.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Имавме една голема круша пред куќата во дворот и јас секое поминување ќе се обесев со рацете на неа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Крушата гордо се креваше над црвените покриви на куќите и над многубројните дрвја околу неа.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
На влезот се разлеа крв прошарана со крувци мозок од истурената глава од кучето.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Рече дека може ко орел да езди и лесно, ко круши да симнува ѕвезди...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Одеднаш почувствував дека паѓам, дека цел се простирам преку улицата, а доматите, компирите и крушите што ги носев во една кошница, се разлазија по асфалтот!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
По градините веќе се береа жолтите круши кантарки и црвените јаболка.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Го оставивме огинот и се најдовме под крушата.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Таа прво им пристапи на Французите и извади од футата круши:им подаде по две.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Погледот му се искачуваше долж огромната разбранета маса на океанот што се креваше и спушташе рамномерно, и големата сребрена круша, што се полнеше со блескави воздушни струи исфрлани од пламеникот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Некои ќе собираат дивјачки и диви круши.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ко празник ми е крушата во дворот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сенката на липата се посипа со ситни иверки во пустиот простор крушата ја однесе ветрот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Јас и Санде се најдовме заедно и од зад еден плет гледавме накај крушата.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
И покрај сите вакви збунувачки размисли, за нас смртта не е веќе она што претставувала за татко ми оној ден кога го пронашол својот помал брат во сенката на една од крушите кај Желкин рид потпрен со грбот на стеблото на престарената круша и со матарка вода во раката.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Стојам под крушата и гледам нагоре.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Околу мене луѓето паѓаат ко круши.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нејзините силни раце ја претвориле некогашната нива за компири во ова волшебно заградено земјиште, со цветни и зеленчукови градини, со дрвја преполни со цреши, круши, јаболка, кајсии и праски, лозници, кои не само што правеа сенка во лето, туку и ја полнеа трпезата со деликатесното овошје и бочвите во визбата ги полнеа со својот ферментиран сок.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Покрај неа се наоѓаше старо решето во кое ги береше паднатите круши.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
