лае (несв.)
И сето тоа излегува надвор и се смешува со некое далечно прилајување на куче.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
По лаењето на кучињата можеше да заклучи дека се некаде далеку.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Кога умираат многу луѓе, вели Горачинов, кучињата вијат, а лисиците лаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Надвор кучиштата лаат подивено и како да бркаат нешто налетуваат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога го снемува пукањето, со лаење се растчува по рововите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Стрела ги насети оддалеку па почна радосно да лае.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кучката му се одгласи од некаде со весело лаење.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Со лаење и со квичење ќе јави и пак ќе се врати кај стопанот. В планина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
По лаењето знам и кон кај одат војниците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ѕвездан пак се мешколи и со напнување, со триста сили, ќе ме праша: - На што лае мамо кучено, вели, на што лае онолку Чако? 171
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пците ги осетија стапките и потрчаа кон нив, но тие се затаија и пците се вратија назад, лаејќи на ветар.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Му се чинеше дека облаците се настрвени кучиња и од сите страни лаат во синото небо, да го парчосаат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Некои грчат, ги катат забите и ко со прачки удираат со опашките на земјата, некои само мрзливо прилајуваат, ама и во лаењето се чудат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И почнуваат и кучиња да лаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Наскоро во гужвата исчезнува и мирисот на нејзините мускулести потколеници. Караванот врви, а тој не лае.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Кога тие ќе крадеа овошје по градините или зеленчук по бавчите, на него белјата ја фрлаа; и кога ќе врзеа куче и мачка за опашка или кога ќе им врзеа конзерви да тропаат по нив и панично мјаукаа и лаеа низ селото, на него белјата ја фрлаа; кога на селскиот добиток ќе му ставеа коњски муви и стршлени под опашката и тие јуреа и рикаа како бесни низ полето или сокаците, белјата на него ја фрлаа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кучињата продолжуваа да лајат, а тој им подвикна и ја фрли гламњата што уште ја држеше в рака.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа во ушите му се издвои и лаење на далечни кучиња.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
И во лаењето, си велам, и во квичењето негово има нешто човечко. Едниот човечки глас што е со мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
