лета (несв.)

Целиот живот ти лета по мислите и, до последниот вртеж на зарот, доживуваш оргазам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мајка ми се движеше како видра, леташе низ улицата, барајќи го бројот. Читаше на домофоните.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ги снема веќе и мушичките и двокрилците што летаа дотогаш над нив. Само бунарот сега можеше да ни ја изгаси жедта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пеперугата ја грабнала Мравката од мравињакот под дрвото и ја однела под земјата. – Вистина е сето ова!, - рекол и другиот пријател. – И јас видов како лета пепругата и како ја носи мравката .
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Драги патници времето е вонредно тажно целта неподатна летаме на опасни височини со душоломна брзина само уште неколку илузии и ќе се спуштиме на почетокот не размислувајте и не напуштајте го седиштето сѐ додека наполно не запре работата на срцето
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Имаше и една прекрасна снимка на една детска рака како лета високо високо во воздухот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Можат да летаат низ апстрактни шуми, што се всушност графички прикажани статистички податоци и така многу полесно да ги забележат мострите отколку на колкав и да е компјутерски екран.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со денови и читам преданија За змевот што летал Над планини и мориња И пак им се вратил На крвавите очи од кои се родил И останал змев за приказ.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа беше богато, полно крстосување, вистинска радост. Но сега веќе не можеше да лета ноќе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со часови потоа без некој да може да ви забрани летате над водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
3. Време, Човек Драма, Сатурне: Јас станувам носечки лик, противник Ти почетна сила, нагон кон целината; Јас тапкам одовде-донде Ти кружиш цикличен, прстенест; Јас им се подбивам на повторувањата Ти повторуваш, ретко но редно демонски син-хроничен, цел; Јас бришам, ишкам епохи, слушаш ли, епохи, ех да можам да летнам Ти гледаш од високо пишуваш и леташ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Лета јастреб на летното небо под нечитливиот краснопис на зодијакот најпрвин во кругови широки и нагли како скришни помисли потем сѐ поситно, опсесивно запира на родното дно наспроти сѐ друго што и натаму се врти околу својата замислена оска.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ако добро се загледаш, можеш да откриеш и нешто пријатно; долж реките игриво, весело и расцрцорено летаат едни златни ластовички кои толку убаво стојат на црната подлога.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Имате желби да летате, да патувате, да бидете сакани, да ви се живи и здрави тато и мама, имате желба убаво да се облекувате, да имате свои книги, имате желба да бидете добри ученици, да имате добри другари и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Така почнува секое летање со умот: си се замислуваш, на младини, како машиновозач на локомотивата која бревта ли, бревта надмоќно низ сибирските тајги и ич нема гајле дека може да се случи баш среде зима да снема јаглен и да се вкочани на отворена пруга како што капката се вкочанува на стреата и станува мразулец пред да капне на тротоарот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Потоа стана и тргна накај стрништето на кое одвреме-навреме летаат јата птици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По сочната и убава детелина летаа пчели и збираа сок за мед.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Одела што одела гемијата по правиот пат и по некој ден свртел еден противен ветар многу силен, та кога ја подбрал гемијата по морската ширина, летала како некоја црпка по талазите што биле по морето.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Шибна крв од носот и тргнаа светлинки да ми летаат нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повеќе