летоска (прил.)
Летоска, откако го видов објавен Зборникот
јуначки, жаловни, смешни
овчарски, самовилски, љубовни и други песни
со душата на мојот народ и на знаците
на кирилицата нанижани.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Беше планински чај, Змејко летоска го имаше брано по висовите и камењарите над рудините уште нераспупен, го береше за дома, но секогаш остануваше и тука по некоја китка да се најде.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Летоска еден врабец му раскажуваше на славејот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И сѐ што ќе се примеше летоска во неговиот булук не се враќа веќе во својот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Едниот го праша другиот: – Велиш ќе си достои кадијата на зборот? – Таман работа еден кадија да кршне – му одговори другиот. – Тогаш не за бадијала ја јадевме горештината летоска.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тие ли се што летоска слетуваа на мене во градината? помислува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Најпосле му е на дофат таа слика што толку ја бара и што му ја постави неговата љубов како опиплива цел, за да не се повтори уште еднаш она чувство на глува тежина од летоска.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Освен нив тука имаше уште една фотографија на некоја филмска девојка, неа ја донесе чиракот летоска, секогаш му ја оставаа и неа. Змејко најпосле и неа ја избриша од прашината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Изминаа, уште летоска, две години од неговото паѓање и од заточението.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
„Оџо, знаеш ли дека имам превртено була? Летоска, в јачмен. А тоа ќе го сторам и иногда.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
– „Така беше, така Силјане, вистина штркот што беше сам летоска на куќава, ќе го испердушеше Лиса.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Уште летоска мајка ми ти истка шарена убава торбичка.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
