луња (ж.)
Луњи да кршат и да не го скршат Земја да се тресе и луди ветришта и суводолици тоа да расте над нашата несреќа високо - На него да се обесиме!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Љубовна луња на усните на млекарката што пее квечерина и Одот нејзин што отвора тајни врати низ кои се гледаат Белата грива на детството Грозно ронење на твоите години и ѕвездите што ќе трепкаат врз тебе.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
По распаќињата луњите го изговараа твоето име место каде.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
И сега и утре да молчи ѝ кажувам, и да молчи сѐ дури не помине луњата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Речта е пепел бидејќи и речта е човек се порива зафатена од луњи на омразата.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
И наеднаш врне дожд тој тече по долгите опуштени лисја на црешата трепери по ливчињата на јасиката го мекне липиното цвеќе и тремот станува трем на шумска колиба сред летна луња.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Луњи ли ќе пусти дојдат сонце ли ќе јасно грејне - патиштата, патиштата пред тебе се на борбата.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Сме седнале во еден бурјан и чекаме да помине луњата, потерата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кристалните прозорци светкаа, увото се напрегна и ја затегна својата слушна опна уште посилно — сите сетила на градот се раздвижија како некаква невидлива внатрешна луња, броејќи ги вдишувањата и издишувањата, скриениот и нејасен дамар на луѓето, слушајќи, гледајќи и вкусувајќи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тивко ја затвори вратницата. Се насмевна. Поткровјето беше мирно како буроносен облак пред луња.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Старец го крши надве лебот Во лебот црвен коњ како црвена луња Кога светка на месечината.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Како се раздени — како луња да поминала низ мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отидоа по него, затрчани, ги однесоа натаму своите испрекршени подигнати опашки, понесени од онаа нивна развиорена луња.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Треба да се верува дури и во невозможно, да се нема ни очи ни мисла за ништо и од сета оваа луња да се излезе со глава на рамениците.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Кога ќе се вратите – ќе забележите само траги од нашата љубовна луња смрзната на каменот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Кога луњата поминала првин тие слегле во селото. Потоа и другата челад.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Запаливме свеќи и коњот го испуштив И не знаеш каква радост му ја осветли душата Зашто никогаш толку убаво не светкала тревата - Како вчера по луњата.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Градот ги отвори скриените тајни ноздри во своите црни ѕидови и еден силен вцицувачки вентил во телото на градот ги вовлече воздушните луњи низ внатрешните канали, низ густите филтри и собирачите на прав, до фината и треперливо прецизна низа на навивки и мрежи што блескаа со сребренеста светлина.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тој секогаш леташе за потребите на Семејството, побрз и од луњата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
