ми (ср.)
Доказ ми беше средселото во неделите на пазар.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сонот ми вели брзо ќе ми се вратиш, брзо...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Сум си купил малку текнало за да ми се најде во вакви случаи.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Благоста на морето, и покрај жедта што не престануваше да ме измачува, ми ја враќаше свежината на мислата.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ај, си присторив. Па овој мене ми го свирна, си реков. Или ќе ми го свирнеше.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
На жиците беа останати само „ми“ и „сол“. По неколку мига, одлетаа и тие.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
-Е пукни сега, господе, викам, викам, што ќе ми земеш повеќе: опинциве, болвиве, што, викам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Е, сега веќе ќе ми заличи куќава со невевчето. (Од далеку, а постепено сѐ поблиску се слуша свирење на чалгија и пеење на песната): Затропале тапаните Да ми одат по невестата, (Румба, румба, румба, ба, рефрен (Лиду, лиду, лиду, ду.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Си! ... си! ... Уште малку... Ми! ми! ... Ре! Сѐ може да се среди! ... Па „arpeggio“ на лево! ... Па десната која се орасположува... Си диез! ... По ѓаволите!
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
