мрда (несв.)
Устата ја држи затворена, но усните постојано ѝ мрдаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето мрдаат, се вртат, неспокојни ги прави пукањето што доаѓа од некаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Видов дури кога почнаа да мрдаат со нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не мрда! Ништо не се продава! Од што да се живее?
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Усните со мака и треперливо ѝ мрдаат: - Среќно, среќно, дечиња мои ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Братучедите ги закопаа нозете тука на место и не мрдаат- Србин се тегави колку што може и не може, а Шишман како камен се вкопа во макадамот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Мрдајќи со задникот и нејзините вештачки силиконски усни успеа да ја шармира простата раја која се навлече на неа као на турска сапуница.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Бездомник кој мечтае по топол дом или домаќин кој не мрда од дома.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Тропањето се повторува и татко запира да ги мрда вилиците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја мрдам и не ме боли... - со очи покажа на ногата.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Гледајќи во браздите видел кај мрдаат од земјата црвените црвје.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Само некои глави мрдаат и само по зборот ги познаваш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Врапчето стоеше згушено сето и само со очињата мрдаше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Гледаш во големата валкана крпа и знаеш дека внатре е повторно мракот и нештата повторно почнуваат да се движат и мрдаат токму како што сѐ мора да се движи и мрда штом повторно ќе се најде во мракот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Градот под нејзината тежина ниту мрда ниту писка.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Французите викаа нешто што братучедите само го подразбираа, а братучедите не мрдајќи од место молеа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Сега веќе и сонцето како да поостина и буките почнаа да мрдаат. Да стануваат повесели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Возот веќе запре и не мрда понатаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите тие подаваа пари со трепетливи раце а по некои мрдаа со усните божем читаа молитва. Црвената капа отежна као ќесе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И на тој збор и јас се загледувам нагоре, низ буките што се мрдаат, како да ги брсти гладна коза.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
