нашите (само мн.)
Од нашите, што работат таму ќе можеш нешто да дознаеш...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Грчките андари и фанариотите нашите ги викаа паганштии.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Бидејќи дојдени од Албанија, иако рисјани кои говореа многу чист македонски и не го знаеја албанскиот, нашите почнаа да ги викаат Албанци.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Комитите и нашите фатиле пусија во грмушките и зад карпите од двете страни и го пуштиле Куцовангелис со своите луѓе да влезе меѓу нив како во клешти. - Ние само ги стегнавме клештите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Се зближи со нашите. И се ожени со Албанка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Каква среќа ... Сигурно од жандармите се останати ... Нашите ќе бидат восхитени од ова ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Престани ти со тоа, ќе те убиеле – ѝ подвикнав – само ти имаш татко и мајка, мислиш нашите не се исто така загрижени како твоите!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Да беа нашите, оние што припукаа, белки ќе ни кажеа.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Му вртеше окото ваму-таму по маказарските невести. Човечка слабост. Го избркаа нашите.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Нашите дома може да не нѐ пуштат да одиме, од страв да не нѐ стемни таму.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Звуците од стиховите, повеќе од сигурно, удриле во тие длабочини и со ехо, или ко што народот велит, со одѕун се вратиле назад, не остри и прободни туку обрабени и обли и ко такви стигнале до ушите, а сетне до душите и на нивните и на нашите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Во Нивици ме прифатија нашите и ...еве ме сега меѓу вас, жив и здрав.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се срамиме ние децата, зошто тие ѓубришта и депонии ги прават возрасните - нашите најблиски.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Нашите му поверуваа и тој зеде еден митролез, цело време пукаше и се покажа како голем борец.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
- Зошто уште молчат нашите? - рече во себе си. - Зар ќе дозволат да ги одведат в логор?
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Некој му рече: - Зарем не ти е страв? А тој вели: - Море страв ми е само од нашите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Види го, се стиснал како лешник. Пред нашите едно лице, пред странците друго.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
— Санким сега ти е севте. Шо зимаше за нашите, ќе земиш и за воа, и воа е наше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дали Турците со своите гнасотии и мрсотии, дали нашите со својте подавства.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кој е тој будала од нашите шо ќе се одрече од ваков себап, а?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
