нежен (прид.)
Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Срцето ѝ играше од радост, не можеше да замисли да потоне во сон...дури многу подоцна, во мугрите на изгрејсонце, слатките соништа сепак нежно ја освоија.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Па однеси ме па однеси ме велам ти детство однеси ме ти песно старост вечна и незаборавна ти најголема илузијо без метафора прозору неспретно отворен грубо длабок за сите бои на вечноста Однеси ме низ овој дожд ти врвицо за да ме вратиш блага во овој пристан мал во ова нежно седло на сонот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Чувствува внимателно и нежно допирање на мека дланка којашто полека се спушта на неговата глава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но ни зачуденост ни страв ни копнеж не можел да види на нежното лице.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Таа лежи смирена и нежна и не го чувствува неговото присуство крај себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ветерчето тажно зашумоли низ гранките Паднаа првите капки од дождот, по моите нежни образи.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Нежниот глас на спикерката и благата музика ги следеа заледените фотографии на советските градови во кои живата се симнуваше до 40 степени под нулата.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Журката кулминираше во диво рикање на фолк рефрени од страна на припадниците на гардата и логично завршуваше некаде пред полноќ, кога гардистите уживаа во нежното танго со младите хуманитарки и поличниот дел од секретаријатот.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Нежните жени на дипломатите се згрозуваа од таквата бруталност.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Осум илјади бакнежи и осум илјади нежности за тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Ко, да летам на Марс чинам занесена, не осеќав нежност во тоа патување сал оргазам, кој силно пече, боли...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ме затвораа во кафези, ме јадеа ѕверови, бегав од вештерки и кога се разбудив ја сетив топлата нежна рака на татко ми врз моето лице и неговиот загрижен глас што ме викаше по име.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Одозгора потпалувањето обично почнува со спотнат галеж веѓа на веѓа а одоздола, секогаш и без исклучок со нежен скокот на малото прсте на левата нога.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Особено ме фрапира симболиката и нежноста на романот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
