непрониклив (прид.)
Но оној, чија фотографија сите три љубоморно ја чуваа: тета Наца на пијаното, тета Менка во кујната, над шпоретот, тета Дитка на телевизорот, врз неделната програма – тој имаше токму такво лице: отмено, благо, а непроникливо – лице на дарителот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Под високите борови - мракот густ и непрониклив.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Пред нив се здиплуваше тешка, непрониклива темнина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
