олово (ср.)
Го краде оловото од глупавите статии во весниците и прави тегови што им ги продава на пазарџиите.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Го проби оловото но ако останеше жив ќе го чекаше ли своето распетие?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Светлината се лизгаше од левата на десната страна и пак се враќаше назад во согласност со ритамот на звукот што го произведуваше некаков спој на неонката над мене и ја распаруваше тишината удирајќи ме во темето со тежина на олово.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Како олово да имам на нозете. Колку повеќе се напинам да бегам толку повеќе нозете ми тежат и од место не можам да ги мрднам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
И се запрашав: колку ли олово и железо падна врз момците и момите кои цели седумдесет деноноќија ги бранеа овие планини?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Тој одново усети дека се лулее на езерски бранови и клепките му се склопија, тешки како налеани со олово.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сѐ што живееше имаше своја судбина и требаше да живее, а војна беше и животот беше поевтин од неколку грама олово.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Брзал кон куќа со гнил дел на чардак, тврдина на стаорци или човечко дувло од плитар што не можело да има поинакви прозорци освен од парчиња момирок врзувани со олово во несигурната рамка на квадратот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Беа тоа едни големи фишеци, полни со црн барут и со една затка мечкин лој меѓу барутот и зрното, направено од чисто олово.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А кога го проби оловото, видов дека и како мртво сака да го испие животот со очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но тие не беа веќе оловни војничиња, беа растопено олово, само од себе несопирливо понесено да плави сѐ околу себе.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој ја дигна, чашата и го испи оловото и со него сето она што беше шарено и нејасно.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Оловото на старата огњарка ѝ ја проби плешката и излезе кај вратот. Во тоа свое бегање, волчицата и не го забележа зајакот што и го пресече патот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Таму не се вика ни алт, ни друго, веднаш ќе те наполнат со олово.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во името на Господа Бога, наречен Бог Израилев, си насобра злато како бакар и го умножи среброто како олово; но потоа телото твое на жени го даде, со телото твое роб нивни стана; врз славата твоја дамка стави, го оскверни родот свој: навлече гнев на породот свој.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Го зеле кутриот човек и со џипот го пренеле во Смрдеш, а оттаму во Брезница го наполниле со олово...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И пак бегав а зад мене биеја чапунките на ноќта- бик и `рзнуваа ноздрите искри, страв, олово.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Имам впечаток дека е таа наполнета со олово - се ниша, тежи и се заканува да падне в прав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се занесе, стана играчка од каучук, чие теме е наполнето со олово.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Крилјата тетераво го пренесуваат од еден стог на друг сивото олово на денот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
