отсекаде (прил.)
Отсекаде рига оган: гори и тревата и шумата, нѐ засркнува горењето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отсекаде се носеше миризба на чад и саѓи.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога се одбила нечујно од небото
на јастребот верна и на безмерноста
та си можел да ја чувствуваш одсекаде
а да не ја најдеш.
На тој неземен миг сети се.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Само што се вратија војниците бугарски и почна отсекаде да се пука, да рига оган од земјата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оти оган веќе не држи и деца веќе не плачат во таа куќа. Само бурјани трева, бозје и цволика ѝ се пикаат во темелите, во ѕидовите и ја поткопуваат отсекаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Утрото гледаме дека отсекаде капе вода.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отсекаде се чуја плачови и пискот силен, и чиниш, овој народ клет тој час го оплакуваше со својот лелек вилен најсвидното на овој свет.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Отсекаде ми е исто угреано, а не знам каде е сонцето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отсекаде раце се подаваат, те дрпаат за лакти, за скутина: те молат да им дадеш нешто. А што да им дадеш кога и ти си како нив.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Отсекаде ни иде за смеење, и отсекаде ни излегуваат вошки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отсекаде смрди на пот и на мочка, ти запира здивот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Та, таа куќа отсекаде е затната, со студена земја и со вода е заградена.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа ги отвори и прозорците на другите одаи во куќата и на сите простории; ги отвори и долапите, и шкафчињата, и ковчезите, и ношвите и сѐ што можеше да се отвори во куќата - за да се истисне отсекаде воздухот што го дишел Илко, сѐ да се испроветрее.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Мирисите на јоргованите но и липите кои почнуваа да се расцутуваат опиваа од сите страни. Отсекаде како да зрачеше едноставна опуштеност.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Отсекаде по нешто се гласи, се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се удирам на ѕидовите, го губам здивот: не се дише од запурнина. Отсекаде капак.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си нагаѓам така, а отсекаде ми бучи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
