оттогаш (прил.)
Оттогаш никој не го видел повеќе жандармерискиот наредник од под мостот, во гратчето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И ете, оттогаш секоја пролет по падините и полјаните цутат илјадници жолти јаглики во спомен на малата Јаглика што живеела некогаш, одамна, одамна...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Оттогаш никој веќе не го виде додека по некое време не се разбра дека станал арамија и пљачкосувал секаде по Битолско.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тие ученици се душата на сите настани во Македонија оттогаш досега.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Оттогаш, од тие одамнешни и недојаснети времиња, во кои и не морало токму вака, како погоре, односно како што било запишано во тефтерот Акиноски, да се случи завојувањето на Потковицата од страна на Турците, од некогашната малечка населба во Дупка останати се уште само неколкуте старовремски куќи, во кои, откако се иселија Аџиоските и Цолеските, едните уште во првата Голема војна во Бугарија, другите сега наскоро, ко се пуштија границите, во Австралија, никој не живее.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оттогаш секоја вечер се враќаа заедно во своите прашливи собички, разговарајќи за фудбалските натпревари и за многу слични работи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А можеби и оттогаш почнуваат европските предрасуди за Балканот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но кога во востанието изгинаа безброј луѓе, селаните решија да ја менат носијата: во знак на жалост оттогаш па сѐ до денешен ден тие носат сосем црни облеки, а бели им останаа само кошулите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Оттогаш интензивно се занимавал со пишување на раскази.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Оттогаш само со жени се ставам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оттогаш натаму почна мојот најголем пекол.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Оттогаш засекогаш го оставија да препишува.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Оттогаш ја добива целосно својата смисла симболиката на водата, со едно езеро синоним на чистотата, појавено многу време пред човекот, со својата разбранувана вода која, откако ќе го напушти својот вечен резервоар, не знае граници.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Оттогаш сите места што сме ги поминале заедно со Никифор, како да ми останаа маркирани во душава.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
– Да не е тоа бундата што ти ја подари за свадбата? – Па која друга? – Па оттогаш минаа дваесет години!
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Погледот запираше на родното градче Поградец, почетната точка на последниот егзил на татковото семејство во далечната 1942 година, кое оттогаш небаре осудено на припадност на земја без враќање.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Оттогаш минаа денови и месеци.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И оттогаш малечкиот Зоран како да стана голема и важна личност.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
