пикне (св.)
Ама, дека многу нѐ сакаше, само ни ги тргнал, ни ги вратил рацете назад, и се пикнал меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во едно ќоше видов три постари жени и се собрав кај нив, се пикнав.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За да можам убаво да ја пикнам раката во дупката, морав да ја нурнам главата во вода.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Амалите и чистачите на чевли се пикнале под стреите и се греат на запален весник.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Најпосле предизвикот да открие го надмина неговиот страв и тој ја пикна раката во џебот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ја пикнав раката до над лактот под карпата, ширејќи ги прстите да дофатам некоја риба.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Дали некој був се пикнал во дупката или друго ми се привидува?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сигурно и овој се пикнал во водата и така останал.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се потпрев на лакти и лицето го пикнав во потокот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе ти влезе во свеста
ќе ти се пикне под кожа
ќе забега во зоната на интимата
и оп, еден ден ќе му појде од рака
да го состави она што ти си го скршила
да го препише она што ти си го избришала
да го ископа она што ти си го потиснала
длабоко во тебе, со луд ум на лавина
да го открие она што си го забранила
за јавна употреба;
ќе ги размрсува и повторно
ќе ги замрсува знаците-јазли
на твојот личен и на
македонскиот синдром
ќе си поигрува со преобразбите
од дамнини до иднини
од лично до колективно
ќе ги претвора софистицираните искази
и поетските евокации
во егзистенцијални слики
за да ја долови речито сочноста
на твоите исконски мори
на твоите детски занеси
на твоите судбински
застранувања;
можеби ќе те надмине
со помош на вродената
смисла да глуми
да ја игра улогата на другиот
да се губи во другиот
небаре голтнат од ништото.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
И ќе се фатам пак така во некој блудничав сон: ми ја префрлил раката преку рамено, ми ги пикнал прстите во косата и едно за друго ме љуби.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Двајцата покажуваа нешто по должината на брегот, се вртеа повремено кон Тврдината, потоа слегоа по скалите до зајадливите бранчиња на реката што удираа на бетонот, едниот клекна и ја пикна раката во водата, си ја накваси до над глуждот и со дланката си помина по челото.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ќе ги закопаш колената в трева ќе се потпреш на лактите и ќе го пикнеш клунот во брзакот.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Нѐ пикнаа во гробиштата и почнаа да пукаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ја пикна раката и ја покри со полата.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
