повие (св.)
Воловарчињата најмногу ја имале таа можност зашто секаде наоколу се просторни ридишта со богати пасишта врз кој овој летен ден сонцето припечуваше, а ветерот го повиваше чипецот и им ги палеше обравчињата на децата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Лекарите ми ја чистат, го требат месото скапано и пак во гипс ми ја повиваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А и за повивање ѝ реков ништо да не спрема. Ни пелени, ни повој.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И сѐ сама ќе го повивам, ќе го расповивам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За третиот и самата не знам што да речам: сум била убаво повиена и оставена пред црковните порти во Чифлик.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Со скутините и со шамијата од глава ја повивме. На две - на три.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
И после го кутна болеста и мајка, ко дете, го повива, го расповива.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Смирени се повиените гранки по посланата тишина.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Се наведнува, го збира, и пак го тутка, го гмечи со палецот, го витка, небаре дете да повива.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го гледам: повиено во бели пеленки од УНРА, но со извадени рачиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Инаетот очи вади. Инаетот очи вади, глава крши, но не се повива...“
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Така, како сега, полека и нежно ја миеше кога на жнеење, во густежот, далеку од очите на жетварите - аргати, ја пови.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тогаш кога Фимка ги повиваше своите рожби времињата најчесто се памтеа по лошото.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ја виде само воловарчето, кое на врат на нос потрча во селото и задишано, удирајќи со стапот на дабовата порта, на сет глас викаше: - Бабо, бабо, дај ми муштулук, тетка Фимка пови чупче!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Настана молк. Тишината ја пресече плачот на братчето кое мајка ми го повиваше и го остави да цица од козата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Орде Годивец го оставаше почтително својот кум од десната страна, а овој врвеше полека, нога за нога, мршав и височок, со малце повиен врат и една така блага, сепростувачка усмевка на
лицето, како да е некој нов Исус, што веќе многу години влече невидлив крст по бескрајна Голгота и од тоа му се повиени рамениците.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Седи, ја гледа и во мислите го брои времето од нејзиното повивање до денес.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Пред куќата беше поставен воен камион со неколку исплашени војници и еден ранет и набрзина повиен подофицер.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
