подгрбавен (прид.)
Се приближи до огледалото. Лицето на суштеството изгледаше издадено поради подгрбавената става на која стоеше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Стана и старечки подгрбавен излезе од воденицата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Лозарот од Неготино, испечен од тиквешкото сонце, избрчкан од мислата како да врзи крај со крај во месецот и веќе подгрбавен од наведнувањето кон секое грозде, овој лозар од Неготино, значи, никогаш нема да разбере што значат Клиничките патеки што ги воведе власта во лекувањето на обичните луѓе.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Меѓу сурово напукнатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Меѓу сурово напуканатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но на отворената врата се судрив со домаќинката, со нејзината подгрбавеност или набожна покорност од која и манастирскиот камен се стоплува. Ми рече нешто.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Утредента, додека сонцето сѐ уште се готвеше да отскочи на небото и да продолжи да ја пече жетвата, дедо Бошко, онаков сув, висок и подгрбавен, излезе од дома.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Беше мајка му на Проедросот:подгрбавена, во влашка носија со бела шамија врзана згора, налик на синот но со усните посинети и некако оторбешени.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Еден многу стар човек, подгрбавен но подвижен, со бели мустаци што стрчеа напред како на рак, ја турна подвижната врата и влезе внатре.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И преку ден врз него се таложела смолесто леплива темница од која си се заборавало - кој си, што си, кон што патуваш меѓу тромави двоколки, не грбав туку повеќе подгрбавен и од грбле.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пристапувајќи кон масата, типуваше на подгрбавената, широкоплеќеста фигура на човекот што седеше на другата страна на масата, со лицето кон авторот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Зад една подгрбавена, стара жена одеше друга помлада жена со жолто, испиено лице, со светнати мали очиња, со ситни, речиси детски рачиња и рамена покриени со тешка алова свила, што како магнет ја впиваше светлоста од петролејките и силно блескаше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Подгрбавен, тој како да се готвеше да скокне; го гризаше цегарлакот и молчејќи гледаше низ обесени клепки. - Сега, најпосле изговори и се исправи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Леле, внуко, Ѕвездо моја, како да те крепам, мило? да ми станеш, мила Ѕвездо - ти да станеш - јас да легнам - зашто мене ми е редот - јас да умрам и куртулам - од пустава старост мачна подгрбена, снемоштена, без домаќин - без чедото - сосечено од душмани - стани, мила моја Ѕвездо - мене стара да ме легнеш! - зашто змија ме каснала - отровница, проклетница - леле, злоба озлобена ме раскина, ме парчоса - да си појдам во темната - во темната безденија - мене таму ми е редот...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Некој, најверојатно Цуцул Мицковски, си ја кажуваше маката со шупелка: тоа беше глас на жена кога реди подгрбавена на гробишта.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Тогаш запри ги водите“ , бесно пламна брат му и отиде како што дојде, темен, подгрбавен, со големи очила на ковчестото седло на носот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Крај распален оган седат двајца - веселиот мрзливец Петко и високиот подгрбавен Турчин Абдула.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
