познае (св.)
Го позна по гласот. - Врне ли? - Да, господине генерале, роси.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Да го видиш, не ќе го познаеш.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Потоа среќавав а сега многу добро познавам и такви поединци на кои гревот им служи за пријатна забава и убав помин.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Од Антиката е познат случајот на филозофот Диоген којшто кучешкиот живот го сметал за ултимативен модел за човечкиот живот и решил да живее како куче.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Но на другиот ден никој не можеше да го познае водоносецот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Јас сум... - Генерал Кикицас. Јас ве познавам, генерале... Од офицерската школа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
- Така си се преоблекол што не можев да те познаам.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Јас нема го гледам Гумното и не го познавам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се огледа на малечкото огледалце и за големо чудо — не можеше да се познае дека е таа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го познавам дворот и гумното ногу убаво и секаде каде треба оген клавање, јас ќе го клада.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сакам да играм, но мора да се поздравам со една девојка која ја познавам од порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Го познав по црната шапка со голема стреа и истиот оној многу комотен хубертус, што на него висеше како на закачалка и през ноќта.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Го позна по куцањето, фигурата што ја виде се нишкаше пострана, со надесната страна клапкаше со одот.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Таа адреса ѝ се врежала длабоко во паметта - ѝ се чинеше дека и ноќе би можела да познае дали писмото е од Крстан.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гледам дека позна жената и си признав.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Едното викнување и ми го позна гласот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По гласот Мече позна дека тој е или негов врсник или малку постар од него.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
