попара (ж.)
А таа си живееше со малку, со сѐ помалку. Ќе си надробеше попара со млеко или со јогурт, ќе си направаше некаква непозната супа со секакви тревки кои ги купуваше од селанките на пазарот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Кутрето се налапа попара со млеко и муцка си изми во чиничето со вода.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Тука беа само неговите деца. Ние ги храневме, им носевме млеко, леб за попара.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Додека си работел така, внедоапица му дошле тројца Турци и му побарале да им направи топеница, попара со маст.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Кога се качуваше по скалите, на чардакот кучката и куталето ја довршуваа попарата што ја беше надробила баба од манџата и лебот што не ги изеде даскалот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Дури и оној внук на синот или на внукот на зографот од првата половина на деветнаесеттиот век, иако сега издуван, јунак и артилерец во српска или бугарска батерија од балканските војни, седеше под сенка со чанак попара пред себе, давеше муви во реткото млеко и мавтајќи со лажицата пееше со децата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Пензијата на дедо е мала и затоа можеби навечер најчесто јадат попара со јогурт, иако тврдат дека тоа е најлесна храна за стари луѓе како нив.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ама замолкна и долго молчеше, сркајќи ја попарата со чај и препечен леб што баба ми му ја принесе.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Моите заби уште не се беа нанижале, а твоите одамна ги немаше, па, не можевме попара да се изнасркаме.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
Ајде, налево круг! Ја истурив манџата на катот и си надробив попара со шеќер.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оние кои еднаш сркале попара заради нешто што во час на невнимание го рекле, цел век потоа си го кршат вратот, се правдаше Крсте Манев.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
- Сокрил човекот една коза во келарот колку за да има млекце за дечињата, попара барем да им дава.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сепак, сега стариот прв стануваше: одеше на пазар колку да го покрие дното од торбата со поевтин зеленчук, па се враќаше дома да ја исрка попарата од млак чај или кисело млеко.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
- Ја најадов баба ти со попара од леб и вино, ми рече.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Се изнајало арно сонцето попара и се изнапило вода, и се раатисало.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Но потоа, не знаејќи ја изедов ли попарата, останав сам во полутемнина, без зачуденост што сум во куќа, чија и во кое село - не знаев.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Кога ќе пораснеш и ти ќе ја сркаш таа попара - замислено одговори Анѓеле.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
БОЖО: Браво. Помалку талентирани луѓе не успеваат да надробат ваква попара ни во три животи.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Децата се збираат купче, провлекуваат напевно: сите дома на попара, дури мајка не окара, дури татко не запали цигара, - и се растураат.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Пораснав на јуфки и попара. Во Пасажот Шоазел нема многу глетки на природата? Нема ниту една. Бевте париско дете, кое слабо знае за природата, чистиот воздух.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
