попука (св.)
Тоа бил миг што еднаш во годината се јавува: наеднаш од две страни зачикчирикале две птици исплакнувајќи си ги грлата со сончева гаргара; потоа попукале сите возможни пупки на дрвјата и на грмушките, бело, жолто и румено, и го поплавиле светот со сладок мирис од кој и лицата на старците се измазнувале; и потоа од проѕирните далечини како да надошле златни потоци.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Јавнат од тежината на неброените санки, исповрзани со илјадници ледени вовчиња, еднаш дебелиот мраз на Леденото Езеро попушти, попукна.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Ги склопи очите. Воздивна. Ги исклешти забите. Попука во шавовите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
