преврти (св.)
Само ги превртувам очите и чекам да угаснам, да се наполнам со вода.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некаде во комплексноста на неговото битие броилото се превртело и нејасна магливост беше паднала врз неговиот вид.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Постојано се превртуваше и се будеше од некои кошмари на кои потоа не можеше да се сети.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Неколкупати се обидува да се сврти, да се преврти, да се фати за нешто, да се прибере, да застане на колена, да се исправи, ама со секое движење станува сѐ послаба, сѐ поистоштена и чувствува дека мракот околу неа станува сѐ погуст, дека ја притиска кон земјата, ја стега за грло, ја дави.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сѐ се руши... и чинијата исто се превртува... тој се лизнува врз парчињата...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Стомакот жестоко му се преврте од мачнина и тој речиси загуби свест.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој така ги превртуваше раниците и на мртвите и на живите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Лист по лист кини лист по лист нижи лист по лист превртуј, притискај, лист по лист милно, таговно реди и на долга низа од капки пот и надеж со клетва и зелена јад, со корав поглед на очите матни по кревките лисја ж'лтозлатни прикаска горка на живот клет нанижи безгласна а така јасна.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ќе бара, целата куќа ќе ја преврти, мора да најде визиткарта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Камењата по кои се сопинаа се превртуваа тропајќи како ореви.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
За тоа време светот во него може да се преврти.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Колата тркаше по каменистиот пат и се нишаше како лаѓа на бранои, де на едната де на другата страна, како да ќе се преврти.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светот и да го превртиш
наопаку
да гувее.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во библиотеката го чекаше стоплениот стол, отворената книга и незаинтересираните тилови на другите читатели, наведнати над својот дел од масите додека во тишината на читалната се слушаше само повременото превртување на страниците.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Сите куќи ги превртевме и го нема.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И после ми се преврте и небото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Почна да ги врли очите уште повеќе и одеднаш како што го држеше шишето дополу со вода, го преврте и го истури.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И после, кога се размислив што можеше да стане, цела ноќ да се превртувам и да си ја тепам главата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
