разјаде (св.)
Ако те разјадат некојпат забиве мои на брег ќе те фрлам зошто си си?
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Три дена и три ноќи лудница. Ноздрите ти се постојано разјадени од смрдеа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Безволно се качував по дрвените скали, жолти и разјадени од жива сода.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Лево од широката асфалтирана улица, пред старата полуотворена дрвена порта опкована со железни клинци и разјадена од времето, на подгниениот праг, седи посивен маж.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
На дел од отвореното небо, неопределиво парченце кусо ослободено од октомвриските облаци, лежи некаков призрачен белег, зрачен мраз или разјадена месечина и ѝ ги граба на темницата запизмените раненици, го отргнува од неа заедно со нивниот грч, и нивната безнадежност.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Секој ден купува по кило леб повеќе. Што се разјало ова дете толку?! Јаде за тројца. Но дали јаде?
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Вилиците на кловнот се вкочанети, неподвижни. Ретките, расклатени, и разјадени заби стиснати се еден врз друг. Од уво до уво, тие болат во коренот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А за патеката што удолу нѐ водеше рече оти до крај ја има разјадено кожата на ридот.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
ПОЦКО: Касни малце, па ќе се разјадеш.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Поправо, јас и не ги најдов нив, туку местото кајшто беа тие, пред да ги разјаде пламенот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Некако ја држев тешката стомна. Со мака голтајќи ја лепливоста на надојдената возбуда, сакав нешто да кажам и го кажав најглупавото: Сандре Самарија ќе се обеси, реков, ако не ме разјаде оган однатре.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Таму горе, на врвот на нејзиниот покрив, белината на снегот беше разјадена и црна само на местото каде што беше оџакот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
