рани (несв.)
Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ко пиле од своите дланки да ме рани.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тие ја удираат по раце и таа си ги собира кон устата, си дува во прстите, на удреното, и пишти ко квачка што го рани пилето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Народот не ќе може да си ја врши својата работа, а, од друга страна, ќе треба да ги рани гладната турска војска и четите?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ако млади си години по друмишта, по патишта в младост горка распосејав - погледни ми право в очи: ти ли беше што пееше „Ајдутин мајка не рани...
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ние бевме што бевме! Ем само со еден грав нѐ ранеа - ја ќе најдеш зрно внатре ја не.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Никогаш не знаеш што раниш дома: човек или шпион.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога бевме деца, нѐ ранеа со солпипер, нѐ облекуваа во шајачно.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Еднаш овдека Никифор ме ранеше со тулумби и шеќерпариња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зошто ти се желади? Да си ранам прасиња.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Го мамиш, го раниш сено, му постилаш а не знаеш кое теле.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
А пред Божик прасето не се рани, ами сака ошче од Гурѓевден, та за Божиќ да направи месо. И јас така.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Излегував вооружана со касетофончето, да ја ловам, ранам и запленам приказната.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Го милувале маченцето, го ранеле но понекогаш го потргнувале и за опавчето.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
7. РАНИ КУЧЕ ДА ТЕ ЛАЕ - добро е, пак, што не те и каса, кој такво куче да израни знаел ќе знае и пред него да вјаса...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
— Риби ќе ранат со нас, вели Манол Форевски, еве, Драч ни се ближи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одредот се повлече, а од нашата отстапница го ранија десетарот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
