распукнува (несв.)
На исток денот се распукнуваше во бакарен сјај.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мембраните прскаа. Се распукнував како празен плод.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
И акнува, му распукнува челото како зрело карпувче, потекнува црвена водичка.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Распукнуваш како... како... како зрела калинка!“ се насмевна Томе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
