роди (св.)
Дали ме стана некое љубопитство да видам што родив, да се осигурам, што се вели, или некоја непозната жал ми ја сврте главата кон детето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бремените жени можат да родат недоносени деца.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Мајка се роди сираче. Не го запамети ликот на својата мајка. Живееше добро со маќеата.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Се роди убаво машко дете.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Во душата ѝ се родило големо неспокојство.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
В тишината балансира зелен водоскок тажно извишен и кроток стои тој Децата ги ронат гнездата на звуците па е така безнадежно сам Ослони се одмори се невина на рамената на ветерот не ведни се крени се за еден поглед мал над оваа премногу нерамна висока разбранета ливада на куќите Тогај накваси го грлото на нивните црвени треви тие ја помнат земјата што те роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Твојот Адам без тебе и без Ева лута му остана само крвта за да им пали кандила на боговите може ќе ти пораснат нови раце никојпат не сум се родил заедно да се родиме!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Значи, во сонот, лично тој станал царски зет, добил цела една област за управување и живеел многу среќно со прекрасната царска ќерка која му родила дури седум дечиња.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Не гледај никаде Право в земи гледај Во утробата на оваа планина легни Длабоко закопај се Друг да се родиш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Мене оваа каменеста родница ме родила и овие стебла веќе што се веднат во кората моето име го чуваат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Барем писмо и пари може да испрати без знаење на тие двајца монструми што го родиле.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Разводот го заврши младата адвокатка и побрза да се омажи за да роди едно прекрасно суштество.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Да си роден во едно планинско село на Македонија и до твојата десетта година само да слушаш дека постојат и други села освен твоето и други луѓе освен оние што ги познаваш!
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Мажи се сега тие. Војници. Ја. А и умот од тоа може да ни роди нешто.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Со денови и читам преданија За змевот што летал Над планини и мориња И пак им се вратил На крвавите очи од кои се родил И останал змев за приказ.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Козарите се чудеа на податокот дека козата од Кавказ може да роди две јариња.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Немаше книги што ќе ти кажат кога си се родил и како се викаш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Дете на родители од Внатрешната партија теоретски не е родено во Внатрешната партија.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
