светлокос (прид.)
Но кога љубопитно поткрена глава, виде дека очите на светлокосиот се широко растворени и управени напред во светлото летно небо.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се гледаше дека светлокосиот не доаѓа за прв пат во колибата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светлокосиот зачудено го изгледа, одмерувајќи го од глава до петици со таков поглед како да сакаше да каже: откај накај си способен ти за таа работа!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но светлокосиот само молчеше и ништо не кажуваше.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светлокосиот ја изгаси ламбата, а по тоа полека се истегна и тој на сламата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По планот на Беличот – отсега така ќе го викаме светлокосиот – со возот требаше да се префрлат до последната станица, а од таму со камион или некоја кола да продолжат до бригадните логори.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светлокосиот се тргна од мисли и се сврте, го изгледа за миг и рече остро: - Заколни се дека нема никому да кажеш?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но светлокосиот ништо не одговори.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Поручекта, кога бригадирците се растурија по бараките на починок, Мече неочекувано ја забележа меѓу црниците светлокосата глава на својот другар.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По едно време Мече усети дека светлокосиот го побутна со лакт и го викна тихо, по име: - Мече!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Да, таму – потврди светлокосиот и му даде знак да молчи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Да сакам - проговори изненадно светлокосиот - јас би те избркал одовде.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Чуј – почна светлокосиот, гледајќи го право во очите. – Ќе ти кажам, ама мисли му ако гркнеш некому.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- А ако после се премислиш? – остро рече светлокосиот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светлокосиот гласно се насмеа: - А - ха, ми текнува.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Кај е ? – се зачуди светлокосиот. – Зар не знаеш.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
