сетило (ср.)
Дури и не сетила дека од столчето се свлекло волненото перниче за кое своерачно јас ја плетев навлаката. Е, не можев да се воздржам“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Тоа се трупа полека по хумусот на мојата снага по мислата по сетилата по плодот на земјината кора.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Тогаш игуменијата се сетила за нешто што не го спомнувала до тој ден.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Трепери како твоите тврди сетила што треперат ноќе под ѕвездите.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
2. Долниот свет
Не оти сме слепци
туку од што сме се одвикнале
да гледаме блиску пред себе
невешто се движиме
со стап вперен напред и
пипкаме:
да не би да наидеме на змија, мудро немушта
да не би да најдеме габа, солза радосница
оти со години гледајќи далеку
ни отапеа сетилата
за светот тукашен
па само некоја разорена
и во мислите насетена
ко привидение, стварност
се тетерави без престан
и бдее
од страв да не исчезне
ако се успие!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Тагата е причина и за очај. Твоите надразнети сетила за лутина се гледаат во твоите очи.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Не верувај им на сетилата. Луѓето мирисаат на овошје, на зачини или на цветови, на океани и на зимзелени дрвја... а полни се измет.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Можеби сетило дека по неговите траги врвиме лисицата и јас па сакало некако да прикрие на која страна отишло.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се сетила - по неколку месеци ќе прсне искра од чобански оган и ќе се присокрие во сув мов.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кристалните прозорци светкаа, увото се напрегна и ја затегна својата слушна опна уште посилно — сите сетила на градот се раздвижија како некаква невидлива внатрешна луња, броејќи ги вдишувањата и издишувањата, скриениот и нејасен дамар на луѓето, слушајќи, гледајќи и вкусувајќи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Остани оваа ноќ!!! кога сите сетила се во старт, последната мисла нека биде суд, за сѐ она што не можеш да решиш...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
За сетилата на луѓето поклопени со мртов мрак во своите соби разјадувачкото крцкање на глувците не беше никаков допир.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Престана да размислува, го притаи здивот, ги изостри сетилата со цел шумовите да ги восприеми како гласови, да ги поврзе во зборови, во реченици...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Моите чувства останаа замрзнати, моите сетила се бесчувствени, моите погледи се изгубени, зошто моето срце сѐ уште е крај тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
