скорива (несв.)
Нѐ припекува и ни скорева нејасна возбуда.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Воздухот нѐ притиска, ни ја скорева потта, ни лаза по кожата, ни се лепи за алиштата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Неа ја знаат овчарите и по неа ги скориваат своите стада; неа ја знаат орачите и по неа ги спрегнуваат своите ѕевгари; неа ја знаат жетварите и по неа ставаат да ги зафатат долгите опашки на ушите подолгите слогови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нивното гракање се доближува и се оддалечува, се губи во бескрајот што го скорева студот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Колку пати имам речено дека најгрда се чини потта што ја скорива товарот на поразите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Напати ми скорева солзи, а напати ми иде да ја гушнам дека ете, некогаш и некаде, без наше знаење, сме биле заедно.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Некои останаа да лежат, ништо не ги скорева.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Сал не скоривај јадови! на стари, добри мајстори!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Го призбрчува Горачинов моторот и тера една тажна песна, морници ти скорева.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Виорите само им скориваат јадови на старите филмски плачковци.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Мислите што идат се во брзината на движењето на рацете и на нозете: така се скориваат и така се движат, со брзината на другите делови од телото.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
- Избави нѐ од лукаваго... избави нѐ од лукаваго... повтор повторува - избави ме од помислите на мачно минато... да не ми се скориваат темни јадови... не бидува - да не би - Скраја да е! - да се вратат...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Над влезната порта венче од детски солзи му пркоси на законот на гравитацијата среде бело венче ѕвони бело ѕвонче бели коњи со распавтани бели сни и занданите имаат облик - бела ѕвезда бело насмеана со опашка од бела роза бели галежи на бела свила од првата ноќ до последната бела виделина бел садник од рози во срцето - осаменоста ја скорива љубовта гнетот го скорива гневот бело варосани ѕидови во нив светлината жртва заѕидана врела голтка запрена среде суво грло и смртта тука имала бела боја и многу сакала да гушка листиња од црвени рози.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Не од внимание спрема Јанческите, да не ги навредат, туку за да не го скориваат злото, кое има чувствителни уши, лесен сон и брз чекор.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
