скрснозе (прил.)
Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Петко ги собу опинците, ја симна торбата од рамото, стана, ја исправи ластегарката до ѕидот, ја обеси торбата на колот и седна скрснозе на постелата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бегот седеше скрснозе на еден од миндерите покриени со црвени килимчиња и со снежно бели перници во штиркосани калафи, а под него имаше меко душече исполнето со памук.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Качен на највисокото дрво, седнат скрснозе во највисокото гнездо, на челото со едра светулка, во миг ќе свикаше со занес и со горделивост: „Ова на челото е дијамантот од турбанот на дедо, а ова сум јас, златно клуче, златно клуче за сребрен катинар, јас сум пергамент, јас сум тркалезна буква, уште неодгатната“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Дедо Крсто седнат скрзнозе, запали чибук, влечи полека, испушта миризлив чад, а баба Крстовица стави пред неа топла погача и веднаш зад неа влезе мајка со бокал топол течен пекмез.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Пред нас скрснозе седнаа домаќинот и Исо, а домаќинката откако нѐ послужви со слатко и студена вода, во мали филџани го донесе кафето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
„Јас сум Таа.
Почивам скрснозе
а колковите ми надтежнале од животворност
и се прошириле толку многу
што се одделиле од мене
и веќе не се само мои и не се само тука.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Валијата седеше скрснозе на посланото сеџаде, а сите други, според рангот, или стоеја, или на еден колк се потпираа врз миндерот до Мехмед-паша.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
