слече (св.)
Кога ги слече и панталоните и здолништето од на себе, коњот го почувствува нејзиното голо тело на себе, ги почувствува нејзините голи и врели ципи стегнати на неговиот мев и се возбуди така силно што зафати да јури со сета сила и да 'ржи со крената глава.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ме слекоа и ме клекнаа над пареата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми даде ќебе и си ги слече чизмите иако јас не му ги барав. Кога ги облеков таман ми беа.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дојдоа две полицајки и ме слекоа до гола кожа. Небаре за регрутација.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ако некој продолжи, ќе го слечам гол.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Слечи ги и остави ги надвор.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ако му ги собуеш чизмите, ако го слечеш и тој ќе биде сметен човек. И сиромав.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Доне го слече палтото и ја распара поставата. Однатре испадна бело тенко платно, на кое беше напишано писмото.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето. Потоа отиде во кујната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се направив помала, што се вели, и ги слеков гаќите и елечето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И првиот ден немаше, вториот ден немаше, петтиот ден, пак така, ама после, кога ја слеков да ја замијам, нешто како да ме џишна, као да ме опрли.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Почнаа да го претресуваат. Му ја слекоа и кошулата, му ги собуја и опинците, ама ништо не најдоа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Беше толку изнервиран што ја слече топлата волнена блуза, ја фрли, и гол, само во маица, стоеше на сред студената соба и викаше со висок глас, речиси фалсет. Беше ужасно!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Пред да отвори, го слече палтото и седна на лединката.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Тој ја слече кошулата, ги запрегна донекаде пантолоните, а потоа ја одвитка и ја фрли јадицата во водата долу.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Сакав да ги слечам, но не можев, на самите врвки имаше мраз како јаболки и на самите чорапи, а рацете не можев да ги командувам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Миклош си го слече палтото, го стутка, и почна со него да го нагрнува робот, како да беше не знам колку студено.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Туку гледате, ги исфрлиле од себе неубавите, груби капутишта, ги слекле тешките војнички кондури, која боса, која по калци, бели, домашни, која по свилени чорапи добиени на крос-контрите (како награда), - која по гаќички, која во селско шајачно фустанче, која со долги, мили раце, бели, слаби, о боже, некоја што била малечка се извила, заластарила, високо, до небото, друга се смалила, се свиткала, се подгрбавила, о господе боже!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сите девојки ги напика во мијалницата и им нареди да се слечат до гола кожа.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
