снегулка (ж.)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Како да слегуваше од тие темни височини заедно со снегулките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зад нагризениот ѕид на соседната куќа густ цут од вишни, неизброиви меки пердуви закачени за воздухот како да се двоумат изненадени снегулки да ја покријат земјата или да се вратат во торбата на Јануари.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Снегулките ми застануваат на веѓите, на трепките и ми се топат надолу по образите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некаде спроти запад паѓаат првите снегулки светлина.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Беше мошорлив, студеникав ден. Дуваше северен ветар носејќи лути, црни снегулки што касаа како штрчни оси.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Дрвјата како да играа балет, а снегулките како да ткаеја најубава бела сказна.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Постои извонредна кратка СФ приказна, за жал не се сеќавам на името на авторот, во која е пронајдена камера која може да биде поставена на снегулка.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Зад завесата од роиштата лесни снегулки, тој ги гледаше отспротива буките, чудно искитени со дебели, снежни наслаги на гранките, во чуден сплет, во чудно испресечување на бели и црни линии што го создаваа вкрстените стебла и ветки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ни се лепат снегулките ко плуканици.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас се опирам и ги тресам снегулките, ја прскам жената в лице.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Полека отпиваше мали голтки од првото кафе и ги гледаше ретките снегулки надвор.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Уште снежеше. Крупни снегулки во роеви се спуштаа од облаците и леко, леко се пластеа на земјата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ѕемне ... и мисли дека е сон првата снегулка што го милува.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Таму каде што ќе поминеш, со најубавите снегулки од мојава душа посипи ги домовите и двориштата на сите што ќе те пречекаат!“
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Снегулките им подлетнуваат пред лицата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Снегулките го избришаа уплаканото лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Не знаеше кое време е. Небото, сонцето, месечината беа негде високо зад роевите од снегулки, па никако не можеше да се добие претстава за тоа кое време е, ден ли е ноќ ли е.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
