совршеност (ж.)
Целата приказна на играта како во бајка, знае да кулминира со СОВРШЕНОСТ...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
И видов: на средето од собата, Мозаичник некој незнаен и дамнешен, мозаик преубав сочинил од камченца ситни колку прашинки: мрежа дванаесетаголна, со конци совршени, и во средето на мрежата ново среде, второ среде: пајак црн, сонце на вселена мала и уредена, сподобие раскошно, моќно, најсилно на светот, совршено оти од утробата своја плука и раѓа совршеност; и видов; на средето од пајакот, трето среде што беше, нацртан бел крст, и точно местото каде се спојуваа краците на крстот – средето на светот, точката по која копнеел големиот Архимед, најврвната тајна на сите светови!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Само така можеме да разбереме дека некои ја негираат масовната култура и забава во име на 'високата култура' со подеднаква непопустливост како и Црквата што некогаш ја осуди таа иста култура во име на „светата вера“, и дека на моменталните успеси им го даваат за пример бесмртниот Racine и Monteverdi и при тоа ризикуваат тие великани да ги осамат во царството на совршеноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Девојката се насмеа воодушевено, очигледно сметајќи го тоа како комплимент за совршеноста на нејзиното преправање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ги сметав за богови; нивните соло партии ги свиркав со устата воодушевувајќи ѝ се на инспирацијата што ги создала; но кога научив да свирам саксофон, кога технологијата на свирење (на дишење и работа со прсти) веќе сосема беше совладана, таа магична аура околу нивните солоделници сосема исчезна: јас видов дека таа совршеност во огромен дел се должела на техниката на свирењето и дека некаде, токму техничкиот потег на прстите, уиграната техника на дишење (неможноста да вдишеш двапати по ред без да издишеш) била таа што решавала цели пасажи од мелодиските линии.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Складноста на боите и совршеноста на сликата не само што го смирија, туку и го восхитија.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Скулпторот остана сам крај својата скулптура, среќен и горд на она што го создаде, на своето пресоздадено Јас, изрежано во снегот до совршеност.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од совршеноста и од површноста, од спомениците и од нивните сенки, од успешните и од веќе видените, од нормите за добро однесување.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Никогаш доволниот сјај и совршеност на другиот создаваат атмосфера на досада и апатија.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
