сурово (прил.)
Можете да бидете обвинети и за сурово однесување со животните.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Градот е ѓавол, градот е зол градот сурово наденува на кол преполн со завист, нанесува бол загадочен исто ко Гордиев јазол Премногу фарси, премногу маски градот е подготвен сѐ да прими премногу надежи, премногу лаги а градот загаден сите ги голта
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Ерупција од чувства кои печат и болат и на крај тажачка и неизлечива рамнодушност кон животот зошто се изгледа сурово.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Внатре во станот, еден сочен глас читаше список од бројки што имаа некаква врска со производството на сурово железо.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Меѓу сурово напукнатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Меѓу сурово напуканатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
(Се разбира, сега, иако малку доцна, сепак сфатив, дека татко ти посакувал да покаже дека и тој е чедо на животот па токму поради тоа, тој проклет живот не смеел да се однесува кон него толку сурово, и везден да го казнува).
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Сурово е да ја разбуди, а мора да замине, за неколку часа лета за Варшава, а веќе утре се враќа назад, во својата јужна татковина.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Кога би можела на еден суптилен начин да одговорам на феноменот на постоењето, тогаш моето постоење без тебе и без нас заедно би било сурово и измачувачко.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Вечерва, посилно од секогаш, со болка почувствува дека среќата не е надвор, вон оној круг од печати што му ги врезаа во душата оние што ги остави; од кои побегна сурово, лекомислено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во свеста ми се јавуваше руменоликата глава на воспитачот, сѐ така самоуверено исправена пред мојот поглед, под знакот на онаа курзивна максима од гимназискиот
лист, - а мене сурово ми се свиваше тупаницата и ми се чинеше дека стискам во неа нож.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Меѓу сувото и суровото е застанато сега, вели, и гори, гори, така било од секогаш, така е и сега.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И упорно и дрско го гледаше човекот со рапаво лице чиишто најадрени и тркалезни очи блескаа сурово, набабрените усни на јужњак се оптегнуваа во покровителствен смев.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но таа си остануваше сѐ иста: навикната да ја гледа само опачината на работите, сурово одбиваше сѐ што би можело да повее радост, надеж...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Танцот на сенките е наша реалност, ѕидовите на домовите ни се уриваат, темелите се сурово уништени од зависта, гневот, суровоста, гордоста, нечесноста, ненаситноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
10. Елитизмот е типичен аспект на секоја реакционарна идеологија, доколку во основа е аристократски, а аристократскиот и милитаристичкиот елитизам имаат една сурово обележје - презирање на послабите.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ми доаѓа да се пошегувам сурово.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Моето постоење, конкретумот на моето битие без тебе, без нас, без она што можеме да постанеме заедно, без нашата љубов, без нашиот копнеж и жед за животот би било сурово, измачувачко, ништовно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Не можеше да се скамени, да стане сурово молчење во себе, зашто ако сакаше да го убие својот бог ќе мораше да го стрела своето небо, тоа црно пространство под татарски голото теме, ќе мораше да го уништи разумот, сеќавањето, а оддалеку, од едно време оставено зад грбот, му се клештеа призраци - Оче Симеоне, не откажувај се од себе или удави се во буре со ракија и стани заборав.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
